Tarafsız olması gerektiği söylenen Cumhurbaşkanı için bulunan yeni tanım, “siyasi Cumhurbaşkanı”dır. Hiç siyaset dışı, üstü Cumhurbaşkanı görmediğim için pek anlam ifade etmiyor doğrusu. Olsa olsa “böyle de olmaz ki, kör kör parmağım gözüne bir iş bu” denilebilir. Cumhurbaşkanı siyaset üstü olmak bir yana siyasetin tek belirleyicisi olmak için elinden geleni yapıyor. Yapıyor da, Gezi kâbusundan bu yana alanı iyice daralmıştır, kendi çevresiyle sınırlıdır.
Daha ötesine uzanmakta zorlanıyor.

***

Kendi çevresini en ufak ayrıntısına kadar belirleme çabası, siyaseti tümüyle yeniden yönetebilmek içindir, ama büyük ölçüde nesnelleşmiş koşullara hâkim olabilmek zor görünüyor. Ekonomiden başlayacaksak; yeni bir sermaye grubu yaratma çabasının sonuna, elverişsiz uluslararası koşullarda gelinmiştir. Her alanda rant aktarımının sürdürülebilir olmadığı ortaya çıkmıştır. Küresel çapta direnmeye çabalayan neoliberal politikaların iflası Türkiye’ye daha ağır yansımak üzeredir.

***

Bilinenleri yinelemeyelim; dış politika da öyledir. Kısası, Türkiye’nin küresel liderlere önerdiği politikalar kabul görmek bir yana kesin ifadelerle geri çevriliyor, tam itaat isteniyor. Bölgede iyi kötü bir strateji geliştirmek istiyorsanız Rusya ve İran konusundaki gelişmeleri, Batı ile ilişkilerini iyi izlemeniz, bilmeniz gerekir ama dış politikada da ekonomide de gelişmeleri iyi okuduklarını iddia eden danışman kadrosunun okuma yazma bildiği bile kuşkuludur.
Ve hiç kimse neden yeniden seçime gidildiğini anlayamamaktadır.

***

Başka çare kalmadığı içindir; iktidarı yitirmenin bedelinin ağır olmasındandır. Eski ittifakları bozan iktidar partisi yalnızlaşmanın bir “kader” olarak kendini gösterdiğine, bu sert kavgayı kabul etmenin, ona göre oynamanın gerektiğine inanıyor. Medyaya, eski dostlara, sermaye çevrelerine saldırı, bürokraside itaat esasının kurallaştırılması, parti içinde en küçük kuşkuda tasfiye, parti eskilerinin bir çırpıda silinip atılması bundandır. Yalnızlaşma bilinçli bir sütre gerisine çekilme harekâtıdır; kural tanımayan şiddetli bir saldırı içindir.

***

Kürt siyaseti ile ilişkilerin bozulması ve göz göre göre yükselen “silahlı şiddetin bir avantaja, şehit cenazelerinin gösteriye çevrilmesi” çabası da bu çaresizliğin sonucudur. Ama herkesin gördüğü gibi ters tepiyor; halk, “ne oldu da seçimlerden hemen sonra terör can almaya başladı” diye soranlara masayı devirenleri gösteriyor. Silahlı şiddeti yeniden başlatan PKK ile yürütülen görüşmeleri soruyor insanlar. Bulabildiğimiz yanıt, yalnızlaşan, geri çekilen iktidarın kaotik bir ortamda büyük bir şantajla sonuç almaya çalıştığıdır. “Ya ben ya kaos” şantajı tutar mı bilmiyoruz.
Belirtiler tutmayacağı yönündedir.

***

İktidar partisi yalnızlaştıkça geri çekilmeye, daralan çekirdek kadrosunu sağlamlaştırmaya çabalarken hasımlarını çoğaltıyor. Durumu anlamaya, bundan sonuçlar çıkarmaya çalışanlar ittifaktan dışlananların niteliği niceliği, suçu günahı konularına kafayı fazla takmamalıdır.
Nihayet onlarla ortak iş yapılacak değildir.
Önemli olan yalnızlaşan yaralı kurdun saldırısını boşa çıkarabilmektir...