Artık koşar adım gitmiyorlar, yüz metrecidirler. Ya zamanın kısalığından tedirgin oldular ya da “ya şimdi ya hiçbir zaman” kaygısına düştüler. Bir günlük Meclis çalışmasında torbalarının içine bir acele internet yasağında yeni yetkileri tıkıştırma, rant elde edilebilecek alanları kendi belediye sınırları içine katma telaşı başka nasıl açıklanabilir ki. Evet, besbelli aceleleri var.

***

Gerçek şudur; önümüzdeki 9 ayda otoriter bir yönetimi sistemleştiremezlerse işin sarpa saracağından korkuyorlar. Sırtlarındaki, hadi anlayacakları bir dille söyleyelim, “günah yükü” öylesine ağırlaştı ki, günahın da sevabın da anlamını değiştirmekten, bunun için yeni bir kavramlar dizgesi yaratmaktan başka çareleri yok. Bu ise ancak güçle, yasa tanımazlıkla, “yasa benim” demekle gerçekleştirilebilir bir iştir.

***

“Başardıkları” işlerin çok öğretici bir özetini dün Cumhuriyet’te Emre Kongar yaptı. Özelleştirmeler ve satılabilecek ne varsa satarak, olabildiğince borçlanarak, nüfusun ağırlıklı kesiminin taşıdığı vergi yükünü ağırlaştırarak nasıl kaynak oluşturduklarını; kaynakların yandaşlara tahsisini nasıl büyük bir ustalıkla becerdiklerini; yandaş medya yaratmak ve beslemek için nasıl salma usulü havuzlar oluşturduklarını; tahsilattan paylarına düşeni ayakkabı kutularında nasıl istiflediklerini, sıkışınca nasıl sıfırladıklarını anlattı.

***

Peki, bütün bunlar nasıl başarılabilir? Yine Kongar Hoca’nın soyutlama gücü yüksek özetinden aktaralım: “Önceden, bu düzene muhalefet edebilecek olanları, çeşitli bahanelerle içeri tıkarsın... Gezi Parkı Direnişi gibi, 17 Aralık, 25 Aralık gibi, Soma Felaketi, Torunlar İnşaat’taki işçi ölümleri gibi olayları, ‘ihanet’, ‘çete’, ‘komplo’, ‘darbe girişimi’, ‘mesleğin fıtratında var’, ‘çalışanların ihmali’ diyerek hem savuşturur hem de cezalandırırsın.”
Bu bastırma girişiminin son örneklerinden birisi Çarşı’ya açılan davadır. Gezi olaylarının sorumlusu ilan edilen Beşiktaşlılar şimdi hükümeti devirmeye teşebbüsten ve müebbet hapis istemiyle yargılanacaklar.

***

Günah yükü ağırlaşıyor, içinden çıkılmaz dış politika kaosuna çare olması beklenen “stratejik derinlik” tın tın eden kabağa dönüşüyorsa, sorgu melekleri yeni kazılmış mezarın başucunda bekliyorlarsa, eleştiriye tahammülsüzlük bir işe yarar mı? Baskı her şeyi örter, sokağı eve kapatabilir mi?
Yüz metre de koşsan, bak üstün başın dökülüyor; her adımda bir parçası daha sökülüyor parıltılı kılığının. Yakında çırılçıplak kalacaksın. Seni hayretle izleyen ve senin hesaplarına uymayan kitlenin içinde hızla delikanlılığa evrilen çocuk yakında “kral çıplak” diye bağıracak. “Ölmek istemiyorum” diyen işçiler bak sokağa çıktılar. Sen tuhaf torba manevralarıyla ilçe sınırlarını değiştirerek el koymaya çalıştığın rantlarla gökleri delmeye devam etsen de bak, yere çakıldı işte politikan.

***

Koş daha hızlı koş. 9 küsur saniyelik rekoru kır. “Yetki bende her şeyi yapmaya hakkım var” diye bağırarak koş. Köşeyi dön. Orada bekliyorlar seni. IŞİD bekliyor, Obama bekliyor, Cameron bekliyor, Putin bekliyor, seni can kulağı ile dinleyen Merkel bekliyor.
Ama onları boş ver, asıl olana bak; sokakta bekleyen var seni. Hızla büyüyen ve öfkesi yüzüne yansımış işçiler, onların yakınları, ölen arkadaşları bekliyor. İkinci cumhuriyetçiler “öldü, kalmadı, bitti tükendi, değişti, ehlileşti” diye kandırdılar seni; hâlâ yaşayan o belalı sınıf, o inatçı köstebek de seni bekliyor. Havuz seni kurtaramaz, “Babam” diyen yazar dertlere çare olamaz.
Aslında işe yaramaz ya, koşmaktan başka çaren yoktur senin, durma koş...