Sabah gazeteye geldiğimde bilgisayarımı açtım elektronik postalarımı okudum, ardından Twitter’a geçtim...

Sorular vardı:

“Bugün (dün) Başbakan Erdoğan’ın medya sahipleri ve genel yayın müdürleriyle Başbakanlık’ta yapacağı toplantıya Cumhuriyet’in çağrılmadığı doğru mu?”

Cumhuriyet Vakfı adına imtiyaz sahibi Orhan Erinç ve Genel Yayın Yönetmeni İbrahim Yıldız’a sordum:

“Ankara’daki toplantıya çağrıldınız mı?”

Hem Erinç hem de Yıldız “hayır” yanıtını verdi...

Ankara Temsilcimiz Utku Çakırözer’i aradım telefonla... Bir başka toplantıya gittiğini öğrendim... Haber Müdürü Emine Kaplan’a sordum:

“Utku çağrıldı mı toplantıya?”

Emine Kaplan “hayır” yanıtını verip ekledi:

“Cumhuriyet, Sözcü, Aydınlık, Yeniçağ, Birgün ve Evrensel gazeteleri çağrılmadı...”

Cumhuriyet gazetesi Mustafa Kemal Atatürk’ün isteğiyle 1924 yılında Yunus Nadi tarafından yayımlanmaya başladı.

***

Cumhuriyet, laik demokratik Cumhuriyetle yaşıt bir gazete.

Ben Cumhuriyet’e 1966 yılında muhabir olarak başladım...

Bugüne değin Demirel’den Ecevit’e, Turgut Özal’dan Necmettin Erbakan’a dek pek çok başbakan gördüm...

Seçim gezilerinde hem Demirel’in hem Ecevit’in, hem Türkeş’in, hem Özal’ın seçim otobüslerine bindim.

Demirel’i, Ecevit’i, Erbakan’ı, Özal’ı, Çiller’i, Türkeş’i, Mesut Yılmaz’ı eleştirdim yazdığım izlenimlerimde ve yazılarımda.

Hiçbiri kin tutmadı...

1987 yılında halkoylaması öncesi Erbakan’ın seçim otobüsünde Uğur Mumcu ve Ali Sirmen’le birlikteydik...

Çünkü bizler gazeteciydik...

O zaman da demokrasinin ve özgürlüklerin yanındaydık...

Cumhuriyet dün siyah başlıkla çıkan tek gazeteydi.

Tüm toplum gibi acılıydık, yüreğimize ateş düşmüştü.

Yazımı bile güçlükle yazmıştım pek çok arkadaşım gibi... Eli kanlı terör örgütü yine hain kanlı eylem yapmış, 24 askerimizi şehit etmişti.

Rüzgârın alıp götürdüğü sözcükler arasında dolaşırken gözkapaklarım kapanıyor yazımı yazarken.

Genç ölülerimizi... Hain pusularda öldürülen çocuklarımızı... Onların analarını, babalarını, kardeşlerini, eşlerini, çocuklarını, nişanlılarını, sevgililerini...

İçim acıyor içim...

Yas tutuyorum!

Başbakan Erdoğan’ın Cumhuriyetimizle yaşıt Cumhuriyet’i böyle bir toplantıya çağırmamasını pek de önemsemiyorum.

Sadece Türkiye’nin geldiği durumun fotoğrafına bakıyorum...

Böyle bir düşünce Türkiye’ye demokrasi ve özgürlükleri mi getirecek?

Bunları söyleyenlerin sadece yüzlerine bakıyorum, devletin televizyonlarından götürdükleri üç kuruş için kendilerini satan dönekleri izliyorum.

PKK’nin ne yapmak istediğini, Washington-Brüksel ekseninden baktığınızda kimler tarafından desteklendiğini neredeyse otuz yıldır biliyoruz.

***

Kimse kimseyi kandırmasın, yeni sivil demokratik, özgür, çağdaş anayasa masallarına kanmasın...

Acılı bir günün sabahında, o mavi gökyüzü, sonbaharın kendi hüznü içinde yüreklerimizi yangın yerine dönüştürürken son 30 yıl içinde ülkeyi yönetenler hep aynı tümceleri yinelediler:

“İntikamımız büyük olacak. Nefesimiz enselerinde!”

Diyarbakır’dan savaş uçakları kalkıyor, kara harekâtının başladığı öne sürülüyor.

300-400 kişilik eli kanlı PKK militanı ağır silahlarla Kuzey Irak sınırından girip eşzamanlı olarak askeri birliklere saldırıyor.

Nerede istihbarat, nerede?

Bir sonbahar sabahında uyandığımda içim yangın yeri gibiydi... Ve ben karmakarışık duygularla televizyon kanallarını izliyordum...

Evden çıkıp gazeteye giderken çiçekler kadar masum çocukları düşündüm... Şehit olan askerlerimizi...

***

Başbakan Erdoğan’ın Ankara’daki “medya sahipleri ve yöneticileri”yle yaptığı toplantıya Cumhuriyet’i çağırmamasını hiç ama hiç önemsemedim.

Cumhuriyet, kendi yolunda... Demokrasi ve özgürlükler için... Yaşam için, insan hakları için... Aydınlık ve çağdaş Türkiye için... Yürüyüşünü sürdürecek.

Hiç kuşkunuz olmasın!