\n

Alıç çiçekleriyle bir arada yaşamak, günün ilk ışıklarıyla uyanmak, hayatın renkleriyle oyalanmak ister bazen insanın canı...\n

Tanelenmiş sevecenliğimiz alıç çiçeklerinde çoğalır.\n

Barışa!\n

Umuda!\n

Aşka!\n

Özgürlüğe!\n

O sevecenlik sessizliğin resmi olurken, serin vadiler, yamaçlar, kentler, kasabalar tutkunun dilim dilim olduğu saatlerde bir çırpıntıya dönüşür.\n

Alıp başınızı gitmek istersiniz, yalnızlığı yüreğinizde bir nakış gibi işlerken.\n

Bir çocuk görürsünüz o sırada...\n

Ayakları çıplak, size bakıyor...\n

Ufuksuz denizler gibi, sular gibi bir gülüşü vardır.\n

Başını okşarsınız!\n

Onun gözleri evinizin önündeki çöp bidonundadır...\n

Az sonra çoğalırlar... O bidondan artık yiyecek, ekmek toplarlar.\n

İçiniz dalgalanır.\n

Onlarla her yerde karşılaşırsınız...\n

Yaşam sizi sürükler bir yerlere, boğazınız düğümlenir...\n

Çocuklar!\n

Sabahın ayazından burunları kıpkırmızı olmuş, yoksul halkımızın çocukları...\n

***\n

İnsan kimi zaman şiirlerle çoğalır, kendi düşleriyle büyür.\n

Yıldızların altında oturduğun geceler gelir aklına...\n

Necati Cumalı’yla, Tanju Okan’la yıllar önce Urla İskelesi’nde...\n

Bir yaz akşamı...\n

Dizeler ve şarkılar...\n

“İmbatla gelen \n

Yüzünü görmesem\n

Sesini duymasam\n

Ya ölürsem”\n

Bir yıldız kayar o anda...\n

Gece yarısı Cahit Külebi’yi, Behçet Necatigil’i anmak, çiçek açan mevsimlerde buluşmak, yazılmamış şiirleri, öyküleri yazmak.\n

Urla İskelesi’nden yankılanan ses Foça’da siren kayalıklarında duyulur.\n

Foça’da kurulan kanlı pusu, şehit cenazeleri, sınır boyları nedense yazı buraya geldiğinde yine aklınıza düşer.\n

Ölenler bizim çocuklarımızdır...\n

Evlat acısı kor gibi içimizdedir...\n

Oysa yaşadıklarımız bir alın yazısı falan da değildir...\n

O yalınayak çocuklar, boşaltılan köylerden, mezralardan gelmiştir büyük kentlere.\n

Ateş henüz sönmemiştir.\n

Sevecenlik kumaşı dikiş tutmamıştır.\n

Gök gitmiştir, sokaklarda...\n

Bak kimse kalmadı seninle, benim canım yurdum.\n

Umutlarımız bir başka bahara kaldı.\n

Bitmeli bu kin ve öç alma duygusu.\n

***\n

Anılarımda kalan ağlamaklı bir gülümsemeyle başladım yeni bir güne...\n

Hava güneşli ve soğuktu.\n

Demokrasinin ve özgürlüklerin olmadığı bir ülke, benim insanım...\n

Zindanlarda yatan gençler, gazeteciler, bilim insanları ve siyasetçiler.\n

Kör terör!\n

Terörün nereden gelirse gelsin bir insanlık suçu olduğunu söyleyemeyenler...\n

İşlenen kanlı cinayetler!\n

Faili meçhuller ama faili belli olanlar...\n

Hani Ergenekon davasında, devlet içinde örgütlü çeteler, silahlı derin güçler ortaya çıkarılacaktı?\n

Bitip tükenmeyen bir ışık arıyoruz aslında toplum olarak.\n

Hayatı daha derinliğine yaşamak istiyoruz...\n

Aydınlansın her şey!\n

Eşref Bitlis’ten Gaffar Okkan’a dek!\n

***\n

Sabahın ayazında çöp bidonlarından artık yiyecek ve ekmek toplayan o çocuklar...\n

Baskı ve zulüm!\n

Vurgun, talan!\n

Yandaşlar, yalakalar!\n

Askeri vesayete karşı çıkıp sivil vesayeti alkışlayanlar!\n

Yarı kül rengi uykularda olan yurdumun insanı, gözlerini açıp bir baksın artık neler olup bittiğine...\n

Yine yıllar önce şöyle yazmıştım, dün anımsadım ve buldum:\n

“Sessizlik bize göre değil...\n

Yıldızlar bize uzanan, içimizi ısıtan düşünceler oldu her zaman.\n

O düşüncelerle, devrimci bir ruhla geçti gençliğimiz...\n

Biz sevdanın, özgürlüğün, barışın, adaletin yanında olduk her zaman.\n

12 Mart’ta, 12 Eylül’de işkencelerden geçip zindanlarda yatarken...”