Denizin uçurumu, mavi bir alev gibi yanıyor bulutların sürüsü; belki imbat esiyor, farkında değilsin...
Durmadan soluk alıp verirken, kendi sessizliğin içinde avunuyorsun. Gözlerinde resimler var renk renk. Kimileri siyah-beyaz. Ansızın yitip gidiyorsun işte...
Nasıl anlatsam!
İnan ki çok zor...
Sesin ağır akan hızı, tozlu uzaklıkta kanımı tutuşturuyor...
Sesin tutuyor beni!
Çok acı çekiyorsun yaşananlardan, sözde yurtseverlerden, iki yüzlülerden, kendi çıkarlarının dışında başka hiçbir şey düşünmeyenlerden.
Sessiz öfkeli!
Bakışların sert!
Sesin yine tutuyor beni...
Bir bakıyorum o öfken ve yalnızlığın birden tutuşturuyor kirpiklerini.
Saat kaç bilmiyorum...
Mayıs gecesi üşütüyor beni!
Ülkemin yargı bağımsızlığı geliyor aklıma, hukukun üstünlüğü, adalette eşitlik...
Şakran zindanında yaşananlar... Kadınlara şiddet, taciz, çocuklara tecavüz.
Yasalar evrensel gösterilip kimi ilkeye dayansa bile, hukuksuzluğun hangi boyutta olduğunu çocuklar bile biliyor bugün...
Yargıç yargıcı tutukluyor...
Suçu: Terör örgütü üyesi...
Bunları duyunca canın sıkılıyor...
Gecenin sesi dağların yamaçlarından denize doğru iniyor...
Sıradan bir insansınız, adalete güvenmeniz gerekir...
Yok yok!
İçinize bir kuşku düşüyor...
Titremeye başlıyorsunuz...
O anda sesin ağır akan hızı, gökyüzünün gölgesi, ağaçlar, yıldızlar, kuşlar...
Şafak vakti!

***

Sesin tutuyor beni!
Sesin öfkeli ya da sevecen yalnızlığımı, hüznümü alıp götürüyor ilkyaz sabahında...
Ben fırtına habercisinin türküsüyle, Maksim Gorki’yle tanışalı yıllar olmuştu...
Balkonda başımı göğe kaldırıp uçakların yıldızların arasında süzülerek alçalışını seyrederken, eski zaman masallarını anımsıyorum.
Sen soluk alıp veriyorsun
gecenin içinde...
Haydi söyle bakalım fırtına yeniden patlasın mı? Söyle sevdalar özgürlüğüne kavuşsun mu?
Söyle kara kanatlı savaşlar dursun mu?
Barış gelsin mi, yoksulluk bit-sin mi?
Dişlerini gösteriyor emperyalizmin ağababaları görüyor mu-sun?
Göçler oluyor, çocuklar, insanlar ölüyor!
Aylardan mayıs!
Ben eski günlerden kalan bir hayatın renklerini topladım çocuklarımız için...
Özgürlüğe açılan bir kapı aradım ve buldum!
Bak bir gül açıyor yüreğimde kan kırmızı; bir mor menekşe başını eğmiş bakıyor...
Bertolt Brecht, o güzelim dizeleriyle selamlıyor bizi:
“Suskunluğun egemen olduğu yerde
Çınlayan onun sesidir
Zulüm kol geziyorsa ve yazgıyı suçlamaktaysa insanlar
Adıyla söyler o, suçlu kimdir?”

***

Gecenin sağır sessizliğini
dinledin mi sen hiç?
O sağır sessizlikte hıçkırıklara boğulurken Avusturyalı Amanda Rigg’i, Suriyeli, Filistinli, Afganlı çocukları... Akdeniz’in derin sularında teknede batan çocukları...
Mayıs yüreğimde bir hüzün benim bir tanem! Mayıs yüreğimde şiir, şair olmasam da... Ey bizi kırbaçlayan kara kanatlı savaş! Ey, aşklarımızı kör eden kara örtülü yaratıklar! Ey zaman zaman karşımıza çıkan sahte özgürlük kahramanları...
Biz tanırız sizi!
Ey, özde değil sözde yurtseverler, faşistler!
Alevlerin alaca karanlığında, Roboski’de bir başka yerde...
Eskişehir’de, Hatay’da, Lice’de, Gezi’de!
Faili meçhul, faili belli cinayetlerde!
1970 öncesi ve sonrası...
Dün ve bugün...
Kurşun güneş altında çürüyen ağaç gibi, Soma’da yerin altında...
Gökdelenlerde!
Çevre eylemlerinde!
Kıraç topraklarda, kül olmuş dağlarda, vadilerde, kör terörde...
Aşk ve düş parantezlerini açarken, bir çocuk ağlarken...
Siz hiç kimsesizler mezarlığını, Berfo Ana’yı, Cumartesi Anneleri’ni hiç düşündünüz mü?
Terör nereden gelirse gelsin bir insanlık suçudur, dediniz mi?
Siz bilir misiniz, zulüm adres sormaz!