\n

Gelişigüzel bağladığı beyaz yemenisinin altından, kınalı ak saçları görülüyor. Onları upuzun iki örgü yapmış. Kaç yaşında olduğunu yüzüne bakıp anlamak olanaksız. Yüzünde sabah ayazının, hırçın dalgaların oluşturduğu o kadar çok çizgi var ki, belki yüz yaşında, belki bin... \n

Sadece mavi çocuk gözleri onu ele veriyor. Bu gözler öylesine genç bakıyor ki, ona yaşlı demek, ona ihtiyar kadın demek olanaksız. Çünkü bakışları bir fokun bakışları gibi sadece masumiyet ve sevecenlikle dolu. \n

Kahvede tam karşımda oturuyor. Az önce balıktan döndü. Soğuktan morarmış ellerini ovuşturup duruyor. Soğuğa, yorgunluğuna rağmen halinden hoşnut. Çünkü gece attığı ağlar dolu gelmiş ve foklar sadece onun ağlarından uzak durmuşlar. Sadece onun ağlarını güçlü gövdeleriyle bir ok gibi delip geçmemişler. \n

Halinden hoşnut gülümsüyor. Kahvecinin önüne koyduğu sıcak ıhlamuru sindire sindire içiyor. İçtikçe içinin ısındığı, halinden daha da hoşnut olduğu, gözlerine yerleşen gülümsemeden belli. İkinci ıhlamur geldiğinde daha da mutlu oluyor... \n

Neden olmasın? Hava güzel, güneş sıcacık, ağlar dolu çıktı ve ıhlamur içini usul usul ısıtıyor. Bundan daha büyük bir bahtiyarlık düşünülebilir mi? Mutluluk bu olsa gerek. Yaşam da bu olsa gerek... \n

Ben oturmuş ona bakıyorum ve Ada’da bir kez daha güneşin ve mavinin sihrine kapılıp olmadık hayaller kurmaya başlıyorum. O, sanki anlamış gibi bana gülümsüyor. \n

Onları izlemeye dalıp gitmişim. Zamanlar geçmiş, güneş kaybolmuş, teknenin ışıkları yanmış, ben hâlâ onları izliyorum. Kimsenin kıyıda oturan bana aldırdığı yok. Onlar ekmek parası peşinde, pürtelaş ağları temizliyorlar. \n

Kaptan dahil yedi kişiler. Ne yaşları birbirine denk ne dilekleri, ama bir aradalar işte, ekmek parası için bir aradalar. Aynı ekmek teknesinde. \n

■ Arkası 8. Sayfada\n

\n\n