\n

\n

Bugüne kadar hemen her yerde yazı yazdım. Trenlerde, pamuk tarlalarında, uçsuz bucaksız göklerde; şimdi ilk defa bir hastanede yazı yazmaya çalışıyorum.\n

\n

Tuhaf bir şey, her şeyi unutmuş gibiyim. Günleri, ayları ve kendimin neden burada olduğunu bile.\n

\n

Sadece hemşirelerimin gelmesi ve her biri bir inek memesi büyüklüğünde serum şişelerinin bağlanmasını izliyorum. Serum şişeleriyle aramda gizli bir bağ oluştu, sanki bir Araf’tayım ve bu serum şişeleri beni yaşama doğru çekiyor.\n

\n

Tek kişilik odada yattığım için kimseleri göremiyorum, sadece diğer odalarda da benim gibi birilerinin varlığını hissediyorum.\n

\n

Tek dertleri, bir an önce son derece konforlu da olsa bu odadan çıkmak, hayatın içine dalmak.\n

\n

Orada herkesi başka bir sorun bekliyor; olsun, sorunlar insanlar içindir, yaşam belki de bunun için bu denli çekici.\n

\n

Burada yatmanın en faydalı yanı, sürekli televizyon izlemek. Evlendirme programlarının müdavimi oldum. Adamın evi ve işi varsa bayan hemen bir elektrik alıyor. Adam işsiz güçsüzse elektrik filan yok. Türk halkının pratikliğine sürekli tanık oluyorum.\n

\n

Bu arada havada sürekli bir aşk sözüdür gidiyor. Birinci sınıf komedi programları yanlarında sıfır kalır.\n

\n

Öte yandan bizim kadınlar her şeyi söylüyorlar. En mahrem bilgileri bile. Sanki sürekli bir terapi salonundalar. Vallahi takdir ettim.\n

\n

Bir de giyim kuşam programları var. Bu ne meraklı millet böyle; herkes en güzel kendisinin giyindiğini düşünüyor ve dünyanın en rüküş kıyafetleri geçidi başlıyor.\n

\n

Bütün bunlar olurken, tiyatrolara baskı artıyor, eğitim ne durumda, operasyonlarda çok kişi içeri alınmış; vallahi kimselerin merakı yok.\n

\n

Ben de madem fırsat bu fırsat, sıradan bir Türk yurttaşına dönüşüp, acaba ne giysem diye düşünmeye başladım. Üzüm üzüme bakarak kararırmış.\n

\n

Dışarıda görüşmek üzere, sevgiler.\n

\n

\n\n