Müjdeler olsun, sonunda benim de bağlı bulunduğum bir komünite (topluluk) oldu. Bendeniz itiyatla yaklaşılması gereken “kendilerini gizleyen, kötülük eğilimine sahip, dahası seri katil olmaya meyilli” insanlar grubundayım. Öyle boş boş bakmayın, bu her şeyi araştıran, insan eğilimlerini ortaya çıkarmak için milyonlarca dolar harcayan Amerikan kaynaklarından edindiğim çok değerli bir bilgi.\n

Şimdi biraz açıklama yapma zamanı, bendeniz bayram münasebetiyle, daha doğrusu işleri o zaman azalan dostlarımla kıyılarda dolaşıyorum. Motorize bir haldeyim, çat burada çat oradayım ve her yerde aynı manzara beni karşılıyor. Yemekte, plajlarda, sokaklarda hemen herkesin elinde ya yarım elması göz alan bir Ipad ya da tam teşkilatlı bir cep telefonu.\n

Ve herkes, yanında sevgili, eş, arkadaş fark etmez, sürekli bu teknolojik oyuncaklarıyla oynuyor. Yahu masalardan ne bir kahkaha yükseliyor ne de bizim zamanlarımızda pek bir yaygın olan memleketi kurtarma tartışmalarının bildik sesleri geliyor. Aşırı bir sessizlik var. \n

Anne cep telefonuyla mesaj atıyor, baba Ipad’iyle mesaj atıyor, çocuk bilgisayarıyla mesaj atıyor. \n

Durum sadece bizim buralarda değil, dünyanın hemen her yerinde böyleymiş. Can bir arkadaşım imdadıma yetişiyor ve mesleği gereği edindiği bilgileri hepimizle paylaşıyor. \n

Örneğin Amerika’da sigorta şirketleri, tuvalete gitse bile bunu Facebook’a yazan ve görüntüleyen kişilerin evlerine hırsız girdiğinde sigorta parasını ödemiyorlarmış. Çok da haklı bir gerekçeleri var, kardeşim sen evini kapatıp tatile gideceksin ve bunu cümle âleme duyuracaksın, sonra evine hırsız girecek ve sigortanın kapısına dayanacaksın: “Param da param!” Yemezler.\n

Amerika’da sigorta şirketleri bunu yaparken, başka araştırma şirketleri de insanları uyarıyorlarmış. Eğer arkadaşınız Facebook, Twitter kullanmıyorsa ve mesaj atmaktan hiç hoşlanmıyorsa, ondan uzak durun! Çünkü bu tür insanların, kötülüğe karşı bir eğilimleri varmış, yoksa kendilerini neden böyle saklasınlar? Hatta seri katiller bu kişilerden çıkıyormuş. \n

İşte burada ben kendimi şaşırdım. Bu profil bana fazlasıyla uyuyor. Kendime bir Facebook sayfası açtım, bir türlü kullanamıyorum, Tweet atmak, hemen her mesele için fikrimi beyan etmek bana fevkalade sıkıcı geliyor. Yıllardır çözüm aradığımız konularda, bir cümlede bilirkişi geçinmek aşırı kolaycılık olmuyor mu? \n

Biliyorum, şimdi beni teknoloji düşmanı, çağa ayak uyduramamış bir kişilik olarak görüyorsunuz. Vallahi seri katillikten nostajik bir kişiliğe terfi etmek işime geliyor ama ne yazık ki ben bu sosyal medyanın özellikle de ülkemizde pek bir işe yaradığına inanmıyorum. \n

Bu kadar kalabalık bir nüfus kendini bu ortamda var ediyorsa neden örgütlenme bu ülkede böyle zavallı bir durumda? Tam tersini düşünüyorum, her konuda fikrini sosyal medyada açıklayan kişi, vazifesini fazlasıyla yaptığına inanıyor. Gönlü rahat, hayatına devam ediyor.\n

Öte yandan bir tembellik bir tembellik... Diyelim ki bir üniversitede hocasınız, öğrencilerinizden bir roman özeti ve romandaki karakterlerin ayrıntılı bir analizini istiyorsunuz. Genellikle sonuç, hocanın derin bir hayal kırıklığı oluyor. Bütün ödevler birbirinin aynı, çünkü hepsi hayatımızı hem kolaylaştıran hem de bizi iyice tembelleştiren Google’den indirilmiş. Yapacak hiçbir şey yok. Öyle ki öğrenci indirdiği romanın özetini bile okumak zahmetinde bulunmamış. \n

Bu durumda hocanın ne yapması gerektiği konusunda küçük bir ipucu vermeliyim; onlardan kendi hayatlarını, anılarını yazmalarını isteyin. Ama hazırlıklı olun, sürekli kısaltılmış sözcükler ve kısa, öznesi yüklemi olmayan cümlelerle mesaj attıklarından yazdıklarını anlamak için epeyce bir çaba harcamanız gerekecektir. Ve ne olur “Dil elden gitti” diyerek derin bir hüzne kapılmayın, onlara fırsat verin, mesaj cümlelerini unutup, kendileriyle baş başa kalmaları epey bir zaman alacaktır. \n

Nerelere geldik, acaba ben “seri katilliğe” devam mı etsem? Çünkü fevkalade önem yüklenen şu sosyal medya, bana göre sadece ve sadece insan yalnızlığına sürülen bir sahtekâr cila gibi geliyor. Şimdilik doluyuz.\n

\n\n