İnternetin ilk dönemleriydi. Herkes bu yeni “bilgi otoyolu” üzerine konuşmaya, yazmaya bayılıyordu.

Doğrusu, “Millet bilgiye ulaşmak için çırpınıyordu da bugüne kadar yolunu mu bulamamıştı” diye soran pek yoktu.

Birkaç kez en azından üniversite kitaplıklarındaki telif hakkı geçmiş ve nadir bulunan eserlerin elektronik ortama yüklenmesi üzerine yazmıştım, ama pek ilgilenen olmadı.

Yine aynı biçimde bir e-üniversite projesiyle uğraşmıştım, ama buna da pek ilgi gösteren çıkmadı.

Doğrusu bunca yılda yurtdışındaki örnekler gibi belli hobiler, koleksiyonlar, ilgi alanları çevresinde toplananların bu meraklarıyla ilgili ayrıntıları bulacakları, alışveriş yapacakları, bu ilgilerini geliştirecekleri siteler de pek kurulmadı.

***

Galiba internet en çok gevezelik, seks, dedikodu kısmıyla hayatımızda yerini aldı. Bilgiye ulaşmak kolaylaştı derken aslında bilgi de giderek dayanılmaz bir hafifliğe ulaştı.

Herhangi bir sözcüğü girip arama yaptığınız zaman evet pek çok sonuçla karşılaşıyorsunuz, ama bunların doğruluğu oldukça kuşkulu...

Hatta gazete adı altında açılan sitelerde yazılanlar bile son derece tartışmalı.

En çok merak uyandıran şeylerse, ciddiye alınacak olaylar ya da örneğin uzay aracındakileri canlı izlemek veya onlarla konuşmak türü şeyler değil de, komik mi saçma mı olduğuna karar vermenin zor olduğu klipler ve haberler oldu.

***

Daha da beteri, internet, insanların birbirini karalayıp kavgaya tutuştuğu, müzik kliplerinin bile altında siyasi kavgaya giriştiği, takma isimlerle küfürleştiği, onun bunun dedikodusunu yaptığı, gizli çekimlerin yayımlandığı bir tür karanlık medyaya dönüştü. Her tür gizli işi çevirmek ve birilerini karalamak için yollar bulurken bunca yılda doğru dürüst bir şey yapmaya fırsat bulamadık anlaşılan.

“İnternete düşmek” diye bir kavram yaygınlaştı. Bilgi otoyolu “korku otoyolu” haline geldi.