Son yılların “trend”lerinden biri seyahatse öteki de yemek...

Nedense bir yemek deliliği ortalığı sarmış durumda.

Televizyonlar yemek programından geçilmiyor. Hangi kanalı açsanız dumanlar tütüyor, kafasına bir kukuleta geçiren, elinde kepçeyle bir şeyler anlatıyor.

Sabahtan akşama İtalyan mutfağından Çin yemeğine ayrıntılı tarifler veriliyor. Bazı programlarda uzmanlar, çeşitli yerlerdeki lokantaları geziyor. Bir tür denetliyor da diyebiliriz.

Aşçıbaşı, özel tariflerini anlatıyor, sonra da uzman bunları tadarak bize izlenimlerini aktarıyor.

Tabii biz ne stüdyoda pişen yemekleri ne de uzmanların gezip dolaşıp yediklerini bilemiyoruz. Onlara inanmak zorundayız. Genel olarak da kendi pişiren pişirdiğini beğeniyor, gezen de yediğini...

***

Yöre yöre gezilip evlerde hanımlarla birlikte yapılan yerel yemekler de var.

Kendi programı olan yerli, yabancı aşçılarımız da var.

Bunların yanında diyet programları, ince kalmak için seçilmesi gereken organik yiyecekleri anlatan programlar var.

Hatta belgeseller bile var. Bin yıllık bulgur pilavı nasıl pişirilirmiş öğreniyoruz.

Bir ara, “yemekteyiz” programları vardı. Onun yerini şimdi “aşçılar savaşıyor” türünden programlar almış. Jüri üyelerinin yüzünden düşen bin parça. Genç aşçı adaylarının yemeklerini kıyasıya eleştriyorlar.

Yemek artık ciddi bir olay.

Aşçılar son derece gergin. Patates püresinin üzerine biberiye koyarken bile uzun uzun düşünüyorlar. Her yemeğin üstüne değirmenle biber serpip zeytinyağı gezdirmek moda.

Bunları izledikten sonra insan yemek yerken dikkatli davranmak ihtiyacı duyuyor.

Hayatımda bir romanı nasıl yazdığımı, mantarlı bonfile yapan aşçı kadar uzun ve ayrıntılı anlatamadığıma yanıyorum.

Aşçı domates soslu makarnayı öyle bir anlatıyor ki makarnayı dün gece kendisi icat etti, domates sosunu da ilk kez kendisi ekledi sanıyorsunuz.

***

Gazetelerin özellikle hafta sonu eklerinde sayfalar dolusu yemek anlatılıyor. Hangi yemek hangi şarapla gider, hangi balık nasıl pişirilir, hangi salata saat kaçta yenir gibi bilgiler veriliyor.

O da yetmiyor, Yunan adalarına giderseniz nerede böcek yersiniz, Singapur’a yolunuz düşerse hangi lokantada istakoz güzel pişiyor hepsi tek tek anlatılıyor.

Anneme sordum, “eskiden kadınlar evde her şeyi yapardı, şimdiki kızlar yemek pişirmeyi bilmediği için bunları izliyor” diye kestirip attı.

Çöküş dönemi aristokratları gibi her şey elden giderken krema icat etmek gibi paradoksal bir durumda mıyız, yoksa vatandaş açlık sınırını çoktan aştı da hangi yemeği hangi sosla yiyeceğinin derdine mi düştü, yoksa bizim gazeteci, televizyoncu arkadaşlar artık başlarına dert açmayacak tek şeyin portakallı ördek olduğuna mı karar verdiler, bilemiyorum.