Bitania’da beklenen seçimler yapılmış, Valdemir Potin’in zekice hamlesi sayesinde yine istibdat rejimi kazanmış ama iktidar koltuğuna eski müstebit değil, Potin’in son dakikada sahaya sürdüğü aday Velevki Takşak oturmuştu.

Mikronezya’daki dünürü Muktedir Makropiç’in Betonit Saray’ına sığınan ex müstebit Mukteber Sisikovski, burnundan soluyordu. 

Kaybedeceği bir şey kalmayan despot cesaretiyle açtı turuncu telefonu, başladı Potin’e saydırmaya: “Sana 500 elmas verdim, hani beni...” diye başlamıştı ki ayıboğan makamdaşı sözünü kesti.

“Yahu bir dur! Sen ki haraç vermeyenleri kazığa geçiren efsane, Direkli Voyvoda’sın! Ben böyle müttefike kıyar mıyım? Bekle gör, seni varaklı koltuğuna kavuşturacak hem de el üstünde taşıtıp oturtacağım!” 

Mukteber’in zaten başka çaresi yoktu. Beklemeye başladı.

Bitania’nın başına çöreklenen yeni, genç ve yakışıklı müstebit Velevki Takşak, doğrusu koltuğa yakışıyordu. Ama Valdemir Potin’e sarsılmaz bir sadakatle bağlıydı, emanetin hakkını çok geçmeden teslim etti.

Salt haraç vermeyenleri değil, sıkıldıkça verenleri de kazığa oturtuyor, üstelik kazığın yağlanmasına da izin vermiyordu. 

Bitania artık canhıraş feryatların göğe yükseldiği kocaman bir yaradan ibaretti. 

Tir tir titreyen Bitan halkı, “Yahu Mukteber Sisikovski de zalimdi ama hiç olmazsa kazıkları yağlatıyordu...” diye ağlaşmaya başladı. 

Yeniden isyan edip vahşice ayaklanmakta gecikmedi. 

Tahtı sallanan Velevki Takşak, görevini tamamlayan tetikçilerin iç huzuruyla bir denizaltıya atlayıp Makronezya’ya tüydü.

Mukteber Sisikovski, turuncu telefona sarılıp ayıboğan makamdaşına şükranlarını sundu.

Varaklı despot koltuğuna dönüşü elbette eşsiz olacaktı.