Merkez Pastanesi’ndeki kakao krizi inişler ve çıkışlarla sürüyor, Zimbabwe şubesiyle yapılan pudraşekerine karşı kakao swap’larıyla geçici bir rahatlama sağlansa da ardından mutlaka gelen sıkışma, bir müdürün kovulmasıyla sonuçlanıyordu. 

Üstelik kakao krizi, salt MP’yi ırgalamıyor, sürekli yaş alan fiyatları makyajla gençleştirmekle görevli MİİK’nin, yani Mikronezya İstatistik Kurumu müdürlerinin de değişmesine neden oluyordu.    

Yolsuzluğuyla ünlü minicik Mikronezya’da müdür nüfusu da çok sayılmazdı. MP’den atılan müdürlerin MİİK’e, MİİK’den atılanların MP’ye atandığı sık oluyordu. 

Eski bir Merkez Pastanesi müdürü, böyle bir fırsatla Mikronezya İstatistik Kurumu’nda yine boşalan müdürlüğe başvurdu ve mülakata alındı. 

MİİK’nin İK yetkilisi, lafa “Bu kuruma gerçekten sorumluluk yüklenen birini arıyoruz” diye başlayınca, MP’nin eski müdürü atıldı: “Sorun yok! Merkez Pastanesi’nde yolunda gitmeyen her işten beni sorumlu tutarlardı!” 

Ve işe alındı. 

Ne var ki MİİK’de de işler yolunda gitmiyordu. 

Bir süre sonra İstatistik Kurumu’ndan da atıldı. 

Artık canına tak etmişti. Mikronezya’dan göç edecekti. Kanada’ya siyasal sığınma talebinde bulundu. Mikronezya’nın diktayla yönetildiği tüm dünyaca biliniyordu. Başvurusu kabul gördü, MP ve MİİK eski müdürü, tası tarağı toplayıp Kanada’ya gitti. Göçmen Bürosu’nda, olağan sorguya alındı. 

Görevli, “Mikronezya’da hayatınız nasıldı” diye sordu.

Eski müdür, omuzlarını silkti: “Şikâyet edemem.”

“Kötü muamele mi yaptılar?”

“Şikâyet edemem.”

“Manevi taciz mi vardı?”

“Şikâyet edemem.”

Görevli, şaşırmıştı: “Peki, neden Kanada’ya sığınmak istiyorsunuz?”

Eski müdür, bilgelikle gülümsedi: “Çünkü burada şikâyet edebilirim!”