Aşağıdaki metni, Aladağ’da tam bir yıl önce bugün çıkan bir yurt yangınında, üzerlerine kilitlenmiş kapıları açıp kaçamayan ve yanarak ölen kız çocuklarının anısına ortak bir projede sahnelenmek üzere yazmıştım.
Sadece o çocukların yasını tutalım, arkalarından ağıt yakalım diye değil...
O yangının ne anlama geldiğini kayda doğru geçirelim diye...
İktidarın eğitim sistemindeki kötücül düzenlemelerle bizden çalmaya çalıştığı çocukları bekleyen tehlikeleri hiç unutmayalım diye...
En önemlisi...
Neye öfkelenmemiz gerektiğini doğru kavrayalım ve kendimize doğru soruları soralım diye...
Üzerinden geçen bir yıla rağmen ülkenin kalbinde ateşi artan ve hâlâ cayır cayır yanan bir yangının lanetine.

Yurdu yangın
Korkuyla korkuyla korkuyla terbiye edilenler, eğer sözden çıkarlarsa, hayata kanarlarsa, pencereden pencereden pencereden bakarlarsa, kapıları açarlarsa, dışarıya çıkarlarsa, dışarıda dışarıda dışarıda korkunç şeyler yaşarlar...sa...
Yanacaklarına...Öncebudünyadasonraöbürdünyadaöncebudünyadasonraöbürdünyada
Öncebudünyadaöncebudünyada...
Ön ce bu dün ya da cayır cayır cayır yanıp, acı içinde uyanıp;
Acı için, için için kavrulacaklarına inandırıldılar.
Onlar. Kızlar. Ki. Kapansın.Lar. Kapansın.Lar. Kapansın.Lar.
Önce dışlarına sonra içlerine önce dışlarına sonra içlerine önce dışlarına sonra içlerine... dışlarına ve içlerine ve dışlarına ve içlerine.
İçlerine. İçlerine. İçlerine. İçeriye.
Hayır ve şer hayır ve şer hayır ve şer diye diye.
Kapandılar kapandılar kapandılar.
Henüz daha küçük birer kızdılar.
Erkenden, bilmeden, eylemeden çekirdeklerindeki ateşten korktular.
Kilitledik. Kilitledik. Kilitledik.
Anahtar ve delik. Kararan kızıl bir gedik.
“Yurdu yangın, yurdu yangın Aladağ’da” diye ağladı yangından kaçan bir geyik.
Önce kapıları sonra dünyaları önce kapıları sonra dünyaları.
Önce kapıları önce kapıları önce kapıları kapat üzerlerine.
Sonra anahtarı sok deliğe.
Çevir çevir çevir.
Üç beş üç beş üç beş. İyice.
Çıkamasın dışarıya hiç kimse.
Kızlar içeride içeride içeride iffet iffet iffet diye.
Doğar doğmaz utançla terbiye et onları.
Yansınlar yansınlar yansınlar kendi içlerinde kilitli kalsınlar.
Ki dünya dönsün dönsün dönsün.
Kim ölürse ölsün ölsün ölsün.
“Yurdu yangın yurdu yangın yurdu yangın” diye uludu Aladağ’da bir kurt.
Biz bu çocukların kalbini cebren ve hile ile ve cebren ve cebren ve cebren suçlulukla doldurduk.
Gülmesinler, koşmasınlar, saçlarını rüzgârlara salmasınlar, etekleri uçuşmasın. Gülüşleri gülüşleri gülüşleri hep buzlar gibi.
Ve varlıkları günah varlıkları günah varlıkları yoklukla mübah.
Yurdu yangın... Yurdu yangın... Yurdu yangın oldu işte küçük kızların.
Biri çıksın edebiyle yanmış şu cesetleri incitmeden kucaklasın.
O çocukların külden tül kulaklarına, Tanrı var mıdır yok mudur var mıdır yok mudur var mıdır yok mudur;
Yok mudur yok mudur yok mudur.
Bir bir anlatsın.

***

Sen, şu an....
Beni hüzünle dinleyen.
Ve susan ve susan ve susan ve inanmadığı Tanrı’dan bile bile korkan.
Sanma ki iyi birisin.
Bu suskun halinle yangınların yangınların yangınların ve yanmışların yanmışların yanmışların...
Tüm bu yanlışların müsebbibisin.