İŞBU yazı, pişirmekten söz ettiği için, Sayın Medya’nın sözlü ve görüntülü yayınlarında “gurme” (gourmet) programlarında veya benzerlerinde yemek pişirmekten söz edenlerin diliyle yazılmıştır. Sözcük ve tümce sonlarında “M” harfinin büyük yazılması sadece vurgu içindir ve bencillikle asla ilişkisi yoktur. Dizgide ve iletişimde küçük düşürülmemesi rica olunur.

“Önce, pişirmenin dış etkilerden korunması için kapımı ve pencerelerimi sımsıkı kapatıyorum.

Sonra, üzerinde ‘anayasa’ ve hele ‘yeni yasa’ yazan bilumum kitapları toplayıp bütün haber yakıyoruM.
Sonra, bu konuda yazılmış haber, makale, rapor metinlerini ve görüntü filmlerini, kayıt şeritlerini, birey ya da grup resimlerini keskin bıçaklarla un ekip kıyma makinesine atarak un ufak edip bir süre güneşte bekletiyoruM.
Sonra, bu karışımı iyi kızgın ateşte yalaka yağıyla iyice kavurup içine bir miktar barış ve zafer timsali bitki yaprakları ekliyoruM.
Sonra, esmer unla hamur yapıp pişiriyoruM.
Sonra tadına bakıyorum, tadı iyiyse ortasından keserek “yarı-bişey” yapıp yiyoruM, iyi değilse günah olmasın diye atmıyoruM ve müzeye kaldırıyoruM.”

Sıkıcı olmasın diye sözde gülünçleştirilmiş böyle bir süreç bile ister istemez bezdiriyor insanı. Başkanlık ve yarı-başkanlık sözlerinden gına geldi herkese.

Aslına bakılırsa, çok anlamlı bir İstiklal Harbi’yle tam olgunlaşan “millet” kavramına dayanarak kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nin hukuk yapısı önemli değişikliklere muhtaç olmayacak kadar basit ve sağlam bir ”parlamenter sistem”den ibarettir. Ufak değişiklerle, örneğin bugünkü devlet başkanlığının sistemdeki ağırlığını biraz hafifleterek ve yasaların anayasaya uygunluğunu denetleme mekanizmasını biraz düzelterek Cumhuriyeti yaşatmak mümkündür.
Yeter ki, Cumhuriyet sevilsin ve benimsensin.
Gereksiz ve yersiz anayasacılık oyunları sevgiyi yıpratır ve benliği başkalaştırır.