ÜLKENİN bütün siyasetçileri, hukukçuları, tarihçileri, düşünürleri, kısacası akıl ve izan sahibi bütün yurttaşlar ve herhalde herkesten daha çok denizciler hep birlikte “Kanal İstanbul” denen fanteziye karşı çıkmak üzere tepki göstermek zorundadırlar.
Çılgınlığın Sayın Başbakan’ca ortaya atılmış olması ve ısrarla savunulması, yanlışlığını ve mutlaka önlenmesi gerektiğini dile getirmeye engel sayılmamalı. Hatta, böyle bir girişimi durdurmanın vatandaşlık ödevi olduğu vurgulanmalıdır.

Çılgınlık sözcüğünün “çılgın Türkler” deyimiyle artık ilginç ve belirgin bir sevimlilik kazanmış olması, Sayın Başbakan’ın da aynı sözcükle nitelediği “Kanal İstanbul” çılgınlığını normal saymak gibi bir sonuç doğurursa öyle bir yanlışın içinden çıkmak büsbütün zorlaşacaktır. Çünkü Başbakan’ın “Çamlıca Tepesi’ne İstanbul’un her yanından görülebilir bir cami oturtmak” ya da aynı türden içtenlikle sözünü ettiği başka tasarımlara benzemiyor bu. Sorunun endişe verici yanı, böylesine kapsamlı bir tasarımın verimliliği, birbirine karışacak suların deniz bilimleri açısından canlılar üzerindeki etkileri konusundaki öngörülerin geçerliği ve özellikle maliyetlere ilişkin hesapların doğruluğu açısından henüz ciddi hiçbir çalışmanın ortaya konmamış olmasıdır.

Böylesine belirsiz bir tasarım uğruna zihin yormak yerine Boğaz geçişleri konusunda şimdi uygulanan kuralların ve alınan önlemlerin pekiştirilmesine öncelik verilmesi daha doğru olmaz mıydı? Örneğin gelip geçen gemilerin kaza yapma olasılığını sıfıra indirecek yeni teknik çarelerin bulunması ve kılavuz almanın kesinlikle zorunlulaştırılması için devletler arası bir toplantıyla kural değişikliğine gidilmesi gibi yapılabilecek bir yığın iş varken kanal açma hevesine kapılarak bu ülkenin ve dünyanın parasını böyle bir hayal uğruna harcamak akıl kârı mıdır?

Çılgınlığın da bir sınırı olmalı. Bu sınır bin bir özveriyle kurulmuş değerli bir cumhuriyeti, hesapsız kitapsız girişimlerle cümle âlemin gözünde gülünç duruma düşürecek kadar genişletilemez.