TÜRKİYE Cumhuriyeti, devleti ve kuruluş felsefesiyle üç hastalığın tehdidi altındadır.

Birincisi, kurucu Mustafa Kemal’i, unutulmaz devrimleri ile birlikte sıradanlaştırma, iktidar düşkünü hırslı bir politikacı sayma ve sonuçta insafsız bir diktatör olmakla suçlama hastalığıdır. Eşsiz kurtarıcıyı insanca tutkularıyla, yetiştirdiği özverili kadrolarıyla, devrimlerinin zorunlu yasaklarıyla eleştirip kötüleyenler hep olmuştu. Öyleleri hâlâ var, basında, dış kökenli üniversitelerde, Cumhuriyet düşmanlarının kanatları altında, uzak ve yakın fesat yuvalarında.

Yeni olan, bu hastalığın devlet görevlilerine, hatta ulusal kutlamaların yasaklayıcılarına sıçramış olmasıdır. İlkokul antlarından, Gençliğe Hitabe’sinden, Samsun’a Çıkış Bayramı’ndan nankörce vazgeçme belirtileri başka türlü yorumlanamaz.

İkincisi, bir başka kurucuya, yani Türk ordusuna reva görülen tutum ve tepeden bakış tarzıdır. Devletin kuruluşu, elbet Meşrutiyetlerden gelen akınlara, Milli Mücadele’nin yerel direnişlerine, Erzurum ve Sivas başta olmak üzere çeşitli kongrelere ve Meclis’e dayanır ama Kemalci ordunun gazi ve şehit kanlarıyla perçinlenen ulusal bağımsızlığın devletin asıl temeli ve en sağlam güvencesi değil midir?

Bu açıdan, Silahlı Kuvvetler’in onuruyla oynamak hem geçmişe saygısızlık, hem de geleceğin güvencesini zayıflatmak sayılmaz mı?

Bunlar basit yönetim kusurları değil, birer ulusal ayıp ve devlet hatasıdır. Böylesine trajik durumların anlamlarını sezememek ve düzeltilmeleri için gerekenleri yapmamak, bırakın devlet yaşamını, bireylerin kişisel yaşamlarında da normal aklın kabul edebileceği bir tutum olamaz ve doğal olarak akıl zayıflığı sayılır.

Demek ki, devletin üçüncü hastalığı da budur, akıl hastalığıdır.

O açıdan bakınca, bireylerin akıl hastalıkları konusunda seyirci kalmayan, hayır kurumlarıyla ve bütün tıp donanımıyla durdurup iyileştirme gereğini duyan bir toplumun, devlet hastalanınca afyon yutmuş gibi uyuşuk durması, ulusa ve onun anlı şanlı kurumlarına, “bağımsız” mahkemelerine, “özerk” üniversitelerine yakışıyor mu?