İlkgençlik yıllarının heyecan romanları bazen onunla başlardı: Açık denizde dalgaların ve rüzgârın sürüklediği esrarengiz ve sessiz bir tekne. Telsize, düdüğe, işaretlere, seslenmelere yanıt vermiyor. Yaklaşıp yanaşarak güvertesine tırmanıldığında yine ıssızlık: Kaptanköşkü, makine dairesi, kamaralar, salonlar bomboş. Kimindir, neyin nesidir, nereden gelip nereye gider, bilinmez.

İmralı süreci denen bilmeceden her söz açılışta hayalet gemiyi düşünmeden edemiyor insan. Süreci sürdürenler ulus mu? Yoksa etnik kimlikleriyle içten kozalar örüp uzun bir uykuya yatmak üzere hazırlık mı yapmaktalar? Kimileri “Türkiye Cumhuriyeti” adını geminin her yerinden silmeye kalkıştıklarına göre, kendi adlarını bile unutarak tarihin derinliklerinde kaybolup gidecekler mi? İşin tuhafı, üzerinde yaşadıkları toprağın adını başkaları bile Türkiye diye koydukları halde onlar ne yapsak da şu Türklükten kurtulabiliriz saçmalığıyla tarih sayfalarından silinmek peşindeler. Hayalet gemiyi bilinmez ufka doğru sürükleme girişimi böyle bir salaklığın ürünü olabilir.

Saçmalıkları sıralamak bile üzücü oluyor. Birileri çıksın bu komediye son versin diye beklerken bir bakıyorsunuz birdenbire “çekilme talimatı” sorunu çıkıyor sahneye. Herkes biliyor ki, terör örgütü üyelerinin silah bırakıp sınırın öbür yanına geçmesi İmralı sürecinin temel unsurudur. Sınır bekçiliği işlevini üstlenmiş olan TSK yani Türk Silahlı Kuvvetleri, bu konuda açık ve yazılı talimat istiyor ki, operasyon yolunda gitmezse okkanın altına asker gitmesin.

Ama sivil canipte belirsizlik hâlâ sürüyor. Başbakan “Günü gelsin, talimatı veririz” demekte. Sürecin bütün ayrıntıları ve sonuçlarıyla etraflıca düşünülmediği besbelli. Oysa, asker gibi halk da özellikle silah bırakmanın nasıl olacağını bilmek istiyor.

Terörü sona erdirip sağlam bir barış kurmak elbet önemli ve değerli bir hedeftir. Ama onu başaralım derken çok daha önemli ve değerli bir tarih armağanı olan bir Cumhuriyetin canına okumak asla kabul edilemez.