SON tutumların sonuçlarını değerlendiriyor mu acaba CHP’yi yönetenler?

Sonuçlar pek parlak değil.

Seçildikleri halde tutuklu kalanlar yine hapiste. AKP milletvekillerinin boykotlar sürerken işi gücü bırakıp tahliyeler konusunda yasa değişiklikleri yapacaklarını sanmak safdilliktir.

Üstüne üstlük, geçmişte de sık sık görüldüğü gibi Başbakan’dan bir yığın laf işitildi. İçeridekilerle gönül birliği gösterelim derken tam tersine görevden ve davadan kaçmak gibi bir durum ortaya çıktı.

Daha da kötüsü, saçma ve yersiz bir yemin boykotu yüzünden Meclis’e girmeyen BDP’li-lerle aynı çizgiye düşülmüş oldu. Oysa, o cenahtaki hedef, ortalığı karıştırıp İmralı’dakinin çıkmasına elverişli bir zemin oluşturmak.

Tabii, bu tür eleştirileri okuyan birtakım CHP yöneticileri “Size ne? Hataysa biz yaptık, ceremesini de bir çekeriz” diyecektir.

Sanki, yüze göze bulaştırılmış bir boykot kararı yüzünden insanların tutuklu kalması CHP’lileri üzüyormuş ve başka üzülen yokmuş gibi.

Bu nokta önemli ve üzerinde biraz durmak gerekir. CHP’yi yönetenler partilerinin bir özelliğini unutuyorlar galiba. Ya da bilinçli olarak öyle davranıyorlar. Farkında değiller ki, toplumun hiç küçümsenmeyecek bir kesimi, üye olmasalar ve oy vermeseler bile, CHP’ye Atatürk’ün ya da ana babaların emaneti olarak bakar ve partinin itilip kakılmasını, dışlanmasını, hor görülmesini istemez. Gönüllerinde öksüzlere ayırdıkları yere CHP’yi de koymuşlardır ve onun başarısızlıklarından onlar da incinirler.

Tuhaf ama, CHP’nin hem kısmeti, hem de şanssızlığıdır bu. Böyle bir halk ilgisiyle neler yapılmaz ki? Hem bu nimeti bilmemek ve değerlendirememek hem de üzülenler partiyi eleştirdikçe kızmak, küsmek. CHP, bu işte.

Boykot beceriksizliği ya da başka eleştiri-lere gocunan CHP yöneticileri bilmelidirler ki, özellikle son seçim öncesinde yapılan gaflar, yanlışlar, örneğin Başbakan’ın oyununa gelip tuzağa düşmeler, kısacası aslında şiddetle eleştirilmesi gereken başarısızlıklar yine CHP’nin yüzü suyu hürmetine görmezden gelinmiş, sorumlularına fazla yüklenilmemiştir.

Doğrusu, politika tarihinde benzeri az görülen bir hoşgörüydü bu. Ama, bilinsin ki, bundan sonra böyle olmayacak ve Mustafa Kemal’in emanetine yeterince sahip çıkmayışlar artık hoşgörülmeyecektir.