HER ŞEY o denli berraklaştı ki, doğru ve derin anlamlar taşıdığı söylenen hangi siyasal tutum ya da politikaya baksanız, sığ bir deniz dibiymişçesine bütün yanlışlar hemen ayna gibi görünüyor.

Mimarının deyimiyle sözde “stratejik derinlik” amaçlayan şu dış politikanın hüzün verici durumuna bakın. Ortadoğu’da ve Kuzey Afrika’da karaya oturan bir dış politikanın olumsuz sonuçları açıkça ortada değil mi? Ankara’nın siyaseti, Obama ve Bayan Clinton’ca beğenilme uğruna Kaddafi’yi alaşağı edip Esad’ı azarlayarak, Türkiye’nin somut dış çıkarlarıyla ve halkının insanlık duygularıyla taban tabana zıt tutumlar arasında bocalayıp duruyor.

Ne yazık ki, yalnız dış politikaya değil kamusal alanın her yanına egemen olan sığlık, basitlik, yetersizlik ve donanımsızlık, geçici rahatlamalarla halkın oylarını toplasa da, ülkeyi ve devleti bilinmez ufuklara doğru sürüklemekte. Bu açık gerçeğin anamuhalefet ve büyük medyaca tam saptanamamış ve çıkış yollarının belirlenip dile getirilememiş olması büyük talihsizliktir.

Böyle bir ortamda kamusal ve özel çıkarlar da birbirine karışabiliyor. Kamu kesimi var mı yok mu, hangi kuruluş kamunun, hangisi özelin, kim kamu kim özel ve Türkiye kimin, pek belli değil.

Geçen akşam Karadeniz Ereğli’de yaşananlara tekrar bakalım:

Belediye Başkanı bir kamu görevlisi değil mi?

ERDEMİR, ne ölçüde ve nasıl bir kamu işletmesi? Sahibi gözüken OYAK, asker emeklilerinin sosyal güvenlik ve dayanışma birikimlerini değerlendiren bir kurum. ATAER, onun ticaret ve sanayi alanındaki girişimlerini yönlendiren bir holding. Bir yığın işin peşinde.

Öyle bir süreç ki, her alanda ciddi bir yaklaşımla ele alınıp yeniden düzenlenerek sağlam temellere oturtulmadıkça, sürtüşmeler sürecek, kamu hukukuyla özel hukukun birbirine karıştığı alanlarda vatandaş çıkarının iyi kollanıp kollanmadığı hep belirsiz kalacak.

Bu ölçüde çapraşık bir yönetim ortamında, hiç değilse sendika yöneticilerinin, emeğin temsilcisi olarak, kaba kuvveti öne sürmek yerine, daha bilinçli ve sorumlu davranmaları gerekmez miydi?