YÜKSEKÖĞRETİM kurumlarının çoğalmasına kim karşı çıkabilir? Anaokulundan başlayıp en yüksek düzeyde bilimsel öğretim ve araştırma olanaklarını yurdun her yanına yaymak elbet doğru bir ulusal eğitim politikasıyla mutlaka erişilmesi gereken bir hedeftir. Ama, eğitim piramidini düzenli yükseltmek ve zirvedeki her bilim dalını yeterli olgunluğa gelecek biçimde planlamak koşuluyla.
Milli Eğitim Bakanlığı ile YÖK, yani Yüksek Öğretim Kurulu bu sürecin iki ucunda yer alıyorlar.
Acaba uçlar arasında yeterli ilişki, iletişim, uyum ve eşgüdüm var mı? Bu sürecin ulusal ekonomik ve sosyal gelişme içindeki yeri, rolü ve etkisi nedir? Konuya bir bütün olarak bakan sorumlu kurumlar belirli mi? Yoksa tam bir karmaşa, amaçsızlık, dağılma ve israf mı hüküm sürüp gidecek bu alanda?

İlkokul düzeyindeki kısmen dinci düzenlemeye, ciddi ortaöğretimin parasızlıktan gitgide pahalılığa kaymasına ve yükseköğretimdeki sınavlar hengâmesine bakınca üniversite sayısının artması hiç de sevindirici gelmiyor insana.

Özellikle, sağlık ve eğitim gibi aslında yüzde yüz parasız olması gereken etkinliklerin kamu hizmeti olmaktan çıkıp kazanç alanlarına dönüşmesi gitgide yüz kızartıcı bir hal alıyor. Buna bir de çocukların ve gençlerin sistem içinde yükselmeleri için neredeyse bütün ailelere ağır yük getiren dershaneler furyası eklenince eğitim tablosu “sosyal” olması gereken bir cumhuriyet devletine hiç mi hiç yakışmayan bir durum ortaya çıkıyor. Bu tablo çerçevesinde eksik donanımla ve yetersiz akademik kadrolarla açılan vakıf üniversiteleri övülmesi gereken çabaların ürünü olmaktan çıkıp zaten eleştiri konusu olmuş bir alana değer azaltıcı bir enflasyon havası getirmiş olmuyor mu?

Dışsatımdaki kazancı artıracak yüksek teknolojili bir ülke olup öne çıkmak isteniyorsa, sosyal yapıyı düzeltmenin yanında araştırmacı bilim kurumlarını da geliştirmekten başka çaremiz yoktur.