ANKARA’NIN en yüksek tepesinde bir bina. Daha doğusu, içinde kimsenin yaşamadığı, yapılırken iç mimarlığı yarım bırakılmış, ama uzaktan bakınca etkileyici görünen, yaklaşık yirmi küsur katlı bir yapı. Pencere camları takılmış, “ha” dense hemen kullanılabilir gibi duruyor; ama dış girişler, kapılar kapalı. Otel diye düşünülmüşse de ne geleni var ne çıkanı. Galiba hak anlaşmazlığı yüzünden işletilmeden duruyor. “Durduğu yerde çürüyor” demek daha doğru. İnsan, hiç ilgisi olmasa da harcanan paraya, boşa giden emeğe üzülüyor ister istemez.

Ama, konu o değil. Konu, binanın tepesinde yirmi yıldır işletilmeden duran vinç. Yakınından her geçen, “ya düşerse” diye endişeleniyordur herhalde. Günün birinde düşebilir de. Çok uzak olmayan bir geçmişte New York’un bilmem kaç katlı gökdeleninden caddeye düşen bir inşaat vinci epey hayat söndürmemiş miydi?
Tek kollu, ama rıhtımlarda ve bazı gemilerde kullanılmış “konsollu” denen tipten bir vinç bu. Bunca yıldır çalıştırılmadan bekletildiği için bazı yerlerinde boya dökülmüş ve paslanma başlamıştır, Orta Anadolu’nun bozkır ikliminde doğa neler yapmıştır, bilemezsiniz ki. Ne sık yoklama var, ne onarma. Kışın karlarıyla yağmurları, o yüksekliğin çılgın rüzgârları ise hep var.

Aşağıda da Çankaya civarının yoğun trafiği ve insan kalabalığı.
Medyacı iseniz, böyle bir görüntünün aklınıza getirdiği olasılıkları düşünmeden edemezsiniz: Korkunç telefat rakamları, yıkıntılarla, cesetlerle dolu cadde ve sokak görüntüleri.
Son Almanya yangınının hemen ardından elektrik kontağı bozukluğuyla gündeme gelen ihmal eleştirileri, suçlamalar ya da törenler gibi, giden canları geri getirmeyen bir yığın etkinlik.

Hep böyle mi olmalı? Kaza denen olayların çoğunu öngörmek ve öngörüye dayanarak önlemek mümkün değil midir?

“O yükseklikte bir binanın tepesinde vinç söküp indirmek kolay mı? Bozulmuş bir maçuna mı ki bu, römorkör kıçına bağlayıp çekesin? Keşke güçlü bir helikopter olsa da alıp indirse?” falan.
Falanlar olmayınca da filanca sonuçlar.