YOK, vacip oldu, eğer Nilgün Cerrahoğlu’nun yazısında dediği gibi “çağdaşlık son kertede toplumsal yaşam dışına itildiyse”, “mayo reklamlarının sansürlenmesiyle başlayan süreç… gazetecilerin sansürlenmesine gelip dayandıysa”, bu tırmanışı durdurmak artık çok zor olsa bile, yazık diyerek dövünmek değil, yobazlığın zayıflığını olanca açıklığıyla ortaya koymak zamanı geldi demektir.

Yalnız, bunun için terbiye sınırlarını zorlamak ve okuyucudan özür dileyip genellikle hayvanlar için kullanılan “azmak” fiilini kullanmak gerekiyor.

Acaba cadde köşesine bir mayo reklamının konmuş olması, en hafif ve masum anlamıyla, erkekleri niçin rahatsız ediyor olabilir? Poz vermiş kadının yarı çıplaklığı mı? Gören kişinin algılama mekanizmasına tam girebilseniz bunun fizik ve psişik nedenlerini bulabilirsiniz ama “kızgınlık” aşamasına geldiğinizde bunun utanç verici yanlarını aklınızdan geçirip etrafa saldırmaktan korkuyor olamazsınız herhalde.

Birazcık düşününce kolaylıkla anlaşılıyor ki, aslında rahatsızlık veren, rahatsızlık düşüncesinin ta kendisidir. O zaman, böylesine içinden çıkılmaz endişelere kapılmaktansa, yürürken mayolu hatunun resmine bakmamak da bir çözüm olabilir. Böyle çözümlere muhtaç olacak kadar zayıf iradeli misiniz yoksa? Acaba daha ağır korkuların korkuluklarına mı sarılıyorsunuz içinizdeki zayıflıktan kurtulmak için?

Böyle bir fiskelik zayıflıkları olan yobazlığı yenilmez bir düşmanlıkmış gibi gözümüzde büyütüp aklın ve bilimin gücünü küçülterek hurafelere teslim olmak, bir bakıma çıkmazlardan çıkmazlara sürüklenmek demektir. İlkokulda başlayıp üniversite eşiğine kadar süren laik Cumhuriyetin başlangıç öğretimi bu sürüklenişi önlemek içindi. Cumhuriyetin öğretmenler ordusu birçoğu basit mantık ve sağduyuyla bile önlenebilecek bireysel şaşkınlıklardan çocuklarımızı ve gençlerimizi kurtarıp kurtuluşu sağlam temellere oturtmak için kurulmuştu. Şimdi de amaç bu inançtan asla ayrılmadan ülkenin bilim düzeyini yüceltmek ve ekonomisini yüksek teknolojili üretime dayatmış bir Türkiye yaratmak olmalıdır.