\n\n\n

Yeni kurulan “Çevre ve Şehircilik Bakanlığı”nı irdelemiştik. İlerleyen günlerde de bu bakanlığın çalışmaları öncelikli konularımız olacak. Bu köşe açısından önem kazanan ikinci yeni bakanlık ise “Orman ve Su İşleri”.

Düşüncelerimizi özetlemeden şunu belirtelim ki “çevre” sadece şehircilik alanında değil, enerjiden turizme, hemen tüm kalkınma alanlarında gözetilmesi gereken bir kavram… Hele son yıllardaki “maden ruhsatları”na, “turizm merkezi” kararlarına ve akarsularımıza sıralanan “HES”lere bakılacak olursa, şehircilik dışındaki konularda da çevrenin önemsenmesi gerektiğini anlatmaya gerek bile yok…

Bu nedenle tüm yatırımlarda doğa ve kültür açısından denetleyici görevler üstlenecek “bağımsız” bir çevre bakanlığı gerekirken, sadece şehirciliğe bağlanması güven verici bir tutum değil… Hele bunun, Bakan’ın kişiliğinde “TOKİ” deneyimlerine bağlanmasının ise çevreyi ve şehirciliği “yok sayma”nın bu kez “bakanlık güvencesi”yle sürdürülmesi olduğunu da geçenlerde özetlemiştik.

Şimdi gelelim 4 Temmuz 2011’de Resmi Gazete’de yayımlanan 645 nolu “Orman ve Su İşleri Bakanlığı” kararnamesine...

Kararname \t\tne diyor?

Kararnamenin “görevler” başlıklı 2. maddesinin (c) bendinde “su kaynaklarının korunmasına ve süründürülebilir bir şekilde kullanılmasına dair politikalar oluşturmak, ulusal su yönetimini koordine etmek” hükmü yer alıyor.

Şimdi de hem bugüne dek izlenen su politikalarını, hem de bu bakanlığın başına getirilen Veysel Eroğlu’nun kararnamedeki “görev”ler konusunda tutumlarını anımsayalım.

Su politikalarından sorumlu kılınan Eroğlu’nun, örneğin Hasankeyf’e baraj yapılmasına karşı çıkan Orhan Pamuk, Yaşar Kemal gibi sanatçılarınız için “onlar Türkiye’yi sevmiyorlar” dediğini sanırım herkes anımsayacaktır. Ayrıca Tarkan için de şunu söylemişti; “Kendi işine baksın; bizim işimize karışmasın. Gündemde kalmak için böyle numaralar çekiyor.” (2 Eylül 2010 - Gazeteler)

Aynı Eroğlu’nun DSİ’den sorumlu iken, 2000 yaşındaki antik termal suyu merkezi Allianoi’nin 40 yıllık ömrü olan bir sulama barajı uğruna killi toprak altına gömülerek boğulması için gösterdiği yasadışı çabaları da unutmak mümkün mü?

Oysa Eroğlu’nun doğum yeri olan Afyonkarahisar’ın Şuhut ilçesi, ulusal bağımsızlığımız açısından çok özel bir yer. Atatürk kurtuluşun başlangıcı olan Büyük Taarruz’u bir gece önce gizlice bu ilçede planlamış. Şuhut denince akla yurt zenginliklerinin gözden çıkartılması değil, tüm yaşam kaynaklarımıza “yurtsever” bir heyecanla sahip çıkmak gelir..

Buna rağmen Sayın Bakan, ülkenin tarihsel kimlik değerlerini; vadilerini ve akarsu kaynaklarını ardı arkası kesilmeyen HES’lerle ve orman katliamına yol açacak termik santrallerle yok eden bir politikayı adeta militanca destekliyor. Böyle olunca da Orman ve Su İşleri Bakanlığı’nın ülkeye ne denli yararlı olup olmayacağı konusundaki tereddütleri artırıyor.

Eğer Veysel Eroğlu açıkça özeleştiri yaparak; “artık derelerimizi ve ormanlarımızı rant tesislerine kurban etmeyeceğiz” demezse, sanayi, turizm vb amaçlarla yatırımcılara “arsa” olarak teslim edilen ormanlarımızın ve derelerimizdeki HES zincirleriyle pazarlanan akarsularımızın “akıbet”i açısından çok daha riskli dönemler yaşanabilir.

Yani Orman ve Su İşleri Bakanlığı, ormanların ve su kaynaklarımızın korunduğu ve yaşatıldığı değil, tümünün “pazarlanmasına yönelik koordinasyon”un organize edildiği bir “satış kurumu”na dönüşebilir...