Niçin? Neden bir inancı yüz yıllardır açıklamalarınla ya rencide ediyorsun ya da yok sayıyorsun? İnanç usullerini ben belirleyim, kaidelerini ben sınırlayım ya da kırmızı çizgi şudur diyorsun. İnsanlar neye inanırsa inansın saygı ilk şart değil mi? Ki bu inanç sevgiyi dostluğu kardeşliği kılavuzu yaptıysa ki bu inanç”yetmiş iki milleti bir görmeyen nazarımızda insan değildir” diye işe başlıyor ve “incinsende incitme” diyerek diyerek toplumsal yaşama bir ışık tutuyorsa , nesilden nesile kuşaktan kuşağa aktarılarak gelen iki bin yıllık bir geçmişle milyonlarca insan ibadet yapıyor adı var “cem ,”ibadet hanesinin adı var “cem evi” bu inancın tüm özelliklerini bilmene rağmen.
Bu ibadet şunun karşısındadır. Bunun yerini dolduramaz gibi anlamsız, ötekileştirici bir söylemi bu toplumda göstere göstere neden tartışmaya açıyorsun? Bu inanç üzerine ciltler dolusu lisans, yüksek lisans, doktora tezleri var. Binlerce kitap var hepsi birden inanç ve ibadet birlikteliğine ortaya koyuyorlar. Bu toplumda herkes bulunduğu makamda konuşurken makamının hakkını vermeli.
Toplum olarak eğitim seviyemiz düşük. Hem de oldukça, tarihe bak o benim gibi inanmıyor benim gibi düşünmüyor, benim etnik kökenimden değil ya da mezhebimden değil diye hangi olaylar olmuş, kaç canımızı kaybetmişiz? Bu inancın özelliklerini tek tek bu topluma anlatmayan dernekleri görevlerini yapmamış görüyorum. Hâlâ bu toplum senin “cemini” bilmiyorsa bunu açtığın yüzlerce derneğin eksiği olarak görürüm. Bu halk cem ibadetini bilse, tanısa, görse bu inancın hiçbir ibadetin karşısında olmadığını bilir. Soruyorum Diyanet Reisine, 1994 yılında bitirme tezi hazırlamak için gittiğim Ankara’nın Çubuk ilçesinde izlediğim, daha sonra birçok kere şahit olduğum cem ibadeti “Hak, Muhammed, Ali” diye başlıyor, “Allah Allah” diye bitiyor. Bu inanç hangi inancın karşısında olacak, hangi ibadetin, hangi mabedin yerini alacak? Hangi kırmızı çizgiymiş. Atalım artık şu kafalardaki önyargıları, kim, neye inanıyorsa saygı duyalım, inanmayana da... Yoksa nasıl bir oluruz, iri oluruz, diri oluruz...  

UMUT ÖZKAN (Eğitimci yazar)