Adalet arayışlarının yakarışa döndüğü bir dönemdeyiz.

‘Silivri zulümhanesi’nden yükselen yakarışlar, çığlığa dönüşüyor kimi zaman, duyuyor muyuz?

İktidarı eleştiren, yeren, karşı çıkanların ve muhaliflerin yanlarına bazı ucubeleri de katarak aynı çuvala konduğu, derdest edildiği davalarda tutukluluk süreleri beş yıla dayanmış.

Geciken adalet, zulümdür oysa.

Ergenekon, Balyoz, Odatv davalarında ayyuka çıkan sahte deliller, virüslü dosyalarla kurulan bir tezgâhın, yargı paketleriyle paketlenmiş hukuk düzeninin cenderesinde insanlar.

Baskı, korku ve dayatmayla bir hukuk düzeni sürdürülüyor.

Ne var ki, insanlığın tarih bilincinde, hukuk düzenlerinin her zaman adil olmadığını gösteren sayısız dava, sayısız yargılama var...

Dün gazetemizde yayımlanmaya başlayan İlhan Taşcı ve Alican Uludağ’ın yazı dizisinde Sami Selçuk, “Yargının yürütmenin buyruğunda olduğunu” söylüyor.

Çıkarılan ve çıkarılacağı söylenen yargı paketleri bu yüzdendir.

Zaten Başbakan Erdoğan, geçenlerde milletvekili dokunulmazlığıyla ilgili “Yargıya gerekeni söyledik” diyebilmişti.

Ancak farklı gerçekler de söz konusu.

Aynı Erdoğan, özel yetkili savcılığın MİT Başkanı’yla ilgili girişimi üzerine “O zaman gelin beni alın... Devlet içinde devlet olmaz” da demişti.

O zaman yargı üstünde, yürütmenin dışında da etkili olan güçler akla geliyor.

Ardından cemaat yanlısı gazete ve köşelerde Erdoğan’a yönelik eleştiriler sürdürülmüştü, anımsayın...

Bir ülkede hukuk ve adalet ne ölçüde sık konuşuluyorsa, o derecede sorun var demektir.

Türkiye’de bu konudaki sorunların yarattığı sıkıntı, artık iktidar yanlısı bazı yazarlar tarafından da açıkça kabullenilmektedir.

Adil yargılama konusunda şüpheler gün geçtikçe artmaktadır.

Nedir olan biten?

Bir yanından bakarsanız tecritte yalnızlaştırılan, ceza içinde ceza alan Mustafa Balbay ve Tuncay Özkan’ın aylardır haykırdıkları gibi “Bize suçumuzu söyleyin” tablosu.

Diğer yandan bazı davalarda Başbuğ gibi savunma yapmayı bile gerek görmeyenler ve Soner Yalçın gibi “Neden tutuklandığımızı biliyoruz” değerlendirmesi...

Temel gerçektir; savunma engellenir ya da kaldırılırsa arkasından engizisyon gelir...

***

İddianameye bakılırsa gazetecilikten başka bir faaliyetin görülmediği Odatv davasında yaşananlar ibretlik doğrusu.

TÜBİTAK’ın raporunu muğlak bulan mahkeme başkanı, yenisini isterken “Bu ne biçim rapor! Virüs var mı, yok mu açık söyleyin” diyor.

Bunun üzerine Barış Terkoğlu ve Barış Pehlivan tahliye ediliyor.

Ancak aynı rapora dayanılarak Soner Yalçın, Yalçın Küçük ve Hanefi Avcı için “tutukluluklarına devam” kararı çıkıyor.

Oysa evrensel hukukta yargıçların muğlak bulduğu rapor ve bundan kaynaklanan şüphe, sanıklar lehine bir durum değil mi?

“Şüpheden sanık yararlanır” ilkesi, masumiyet karinesinin doğal sonucudur.

Haksız yere tutuklu kalınan bir anın bile bedelini kim ödeyebilir?

***

Adaleti temsil eden Themis heykelindeki terazi dengeyi, kılıç adaletin keskinliğini; gözü bağlı kadın tarafsızlığı, yansızlığı anlatıyor.

Peki ya yaşadıklarımız?

Söz konusu davaların geliştirildiği bir dönemde 2009 Nisan ayında Anayasa Mahkemesi’nin yeni hizmet binasıyla ilgili töreni anımsatayım.

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ve Anayasa Mahkemesi Başkanı Kılıç binanın önüne dikilen yeni adalet heykelinin üstündeki örtüyü kaldırdıklarında Themis’in gözleri açıktı...

Siz bunu bir de Dışişleri Bakanı Davutoğlu’nun “19. yüzyıl ideolojisi olan ulusçuluk, Avrupa’da feodalite ile bölünmüş yapıları bütünleştirdi. Bizde ise tarihten gelmiş organik yapıları dağıtarak geçici, suni karşıtlıklar ve kimlikler ortaya çıkardı. Hepimizin bu ayrıştırıcı kültürle hesaplaşma zamanı geldi” sözleriyle birlikte değerlendirin.

Yaşananların resmidir..