Günümüzde dünyayı düzene sokmaya çalışan Birleşmiş Milletler’in temeli sayılan kurum, “Cemiyeti Akvam” adı altında 1920 yılında İsviçre’de kurulmuş.

“Cemiyeti Akvam”, sözlüklere göre “Kavimler Derneği” anlamına geliyor.

Cemiyeti Akvam’ın amacı, ülkeler arasında yaşanabilecek sorunları barışçı yollarla çözme olarak belirlenmiş.

Dünyada barışı sağlamak amacı ile kurulan “Cemiyeti Akvam” tüm çabalarına karşın, Almanya’nın 1939 yılında Polonya’yı işgal etmesiyle başlayan, 2. Dünya Savaşı’nı engelleyememiş. 1945’te savaşın bitiminden sonra dağılmış.

Bir yandan insan haklarını korumaya çalışıp diğer yandan “kolonileşme ve manda sisteminin güvencesi” konumunda olmasının yarattığı çelişki en büyük eleştiri konusu olmuş.

Bugün, Cemiyeti Akvam’ın yerini “Birleşmiş Milletler” almış durumda.

1945’te kurulan Birleşmiş Milletler (BM), dünya barışını, güvenliğini korumak ve uluslararasında ekonomik, toplumsal ve kültürel bir işbirliği oluşturmak için kurulan uluslararası bir örgüt olarak bilinir.

Birleşmiş Milletler kendisini, “adaleti ve güvenliği, ekonomik kalkınmayı ve sosyal eşitliği uluslar arasında tüm ülkelere eşit biçimde sağlamayı amaç edinmiş küresel bir kuruluş” olarak tanımlıyor.

Birleşmiş Milletler adını alan ve en başta ABD olmak üzere, diğer gelişmiş ülkelerin güdümündeki bu küresel kuruluş, geri kalmış ve gelişmekte olan ülkelere de demokrasiyi, adaleti, güvenliği ve eşitliği götürmeyi ve paylaştırmayı kendine amaç edinmiş ve amacına ulaşmak için de “insan hakları” üzerine “bol bol” bildiriler yayımlamış.

Bu bildirileri ben, Birleşmiş Milletler’den masallar olarak algılamaktayım.

Bunlardan en en önemlisi, “Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Evrensel Bildirisi” olarak biliniyor. 1948’de kabul edilmiş 30 maddeden oluşan bu bildiriyi, ABD Başkanı Eleanor Roosevelt, “Bütün insanlık için bir Magna Carta olarak tanımlamış”. Bildirinin imzalandığı “10 Aralık, Dünya İnsan Hakları Günü” olarak kutlanmakta.

“Bir masal” anlatımı ile kaleme alınmış İnsan Hakları Evrensel Bildirisi’nden alıntılar:

“Madde 1: Bütün insanlar özgür, onur ve haklar bakımından eşit doğarlar. Akıl ve vicdanla donatılmışlardır, birbirlerine kardeşlik anlayışıyla davranmalıdırlar.(…)

Madde 4: Hiç kimse, kölelik ya da kulluk altında tutulamaz; her türden kölelik ve köle ticareti yasaktır.(…)

Madde 16: (…) Evlilik, ancak evlenmeye niyetlenen eşlerin özgür ve tam oluruyla yapılır. (…)”

“İnsan Hakları Evrensel Bildirisi’ne yanıt oluşturacak gerçek yaşamdan” alıntılar.

(1) “Küçük yaştaki kızlar seçilmeleri için sıraya diziliyor, tanımadıkları kişilerle para karşılığı evlendiriliyor.

(…) İç Anadolu kentlerinde evlenemeyen veya dul kalan erkekler, Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nden çocuk yaştaki kız çocuklarını eş olarak ‘satın alıyor’. Kız çocukları, 1000 ile 5 bin lira arasında ‘satılıyor’. Bu yolla binlerce kız çocuğu evlendiriliyor. (...)” (Cumhuriyet 16 Ağustos 2011)

(2) “Türkiye’de kızların yüzde 31.7’si küçük yaşta evlendiriliyor. Hacettepe Üniversitesi Nüfus Etütleri Enstitüsü’ne göre ise Türkiye’de 5 milyondan fazla çocuk gelin bulunuyor (…)” (Cumhuriyet, 25 Eylül 2011)

Görüşümüze göre, Birleşmiş Milletler, 21. yüzyılda “Cemiyeti Akvam” (Kavimler Derneği) görüntüsü vermekte.