Benim en sadık okurlarımdan biri usta sanatçı Erol Keskin’dir. Eleştirel yaklaşan, söyledikleriyle bana güç veren bir okurdur o. Bir süre önce telefondaki bir konuşması, aklımda dönüp duruyor, beni terk etmiyor…

Yine ısrarla ve inatla, iki şeyi birbirine karıştırdığım bir yazımdan sonraydı: “İki şey” dediğim, içinde yaşadığımız siyasal ortam ve o hafta izlediğim sanatsal etkinlikler… Bir yazıdan ötekine, ikisi arasında gidip gelmem tamam da, aynı yazı içinde ikisi arasında savrulmam biraz tuhaf doğrusu! Ancak, Erol Keskin telefonda bana bunu niçin yaptığımı öyle bir anlattı ki; ben de anladım.

Erol Keskin’in söylediğine göre bu da benim intikam alma yöntemimdi. Neden, kimden intikam? Haksızlıklardan! Zulümden! Gerisini kendim getirdim: Örneğin suçsuz oldukları halde gazetecileri zindana atanlardan! Adaleti yok sayanlardan! Hırsızlıklardan, yolsuzluklardan! Ormanları yok edip yerine beton kuleler dikenlerden! Vb.

Sanatsal etkinlikleri paylaşmak, yaşamı çoğaltmaktı; haksızlıkları geriletmeye çalışmaktı, insan olduğumuzu anımsamaktı. Hepsi bu.

***

Önceki gün Fransız Kültür Bakanlığın’dan “Sanat ve Edebiyat Şövalyesi” nişanını aldığımı gazetemizden okuyup da beni kutlayan tüm okurlara ve dostlara teşekkür ediyorum. İçinde yaşadığımız bu zor, acılı, tehlikeli günlerde, düşündüğünü ve hissettikllerini söylemenin sakıncalı ve riskli olduğu günlerde, bana verilen her ödül ve övgüyü ben hapisteki gazetecilere, yazarlara yöneltiyorum. Nişanı da şimdi hepimizin, her zamankinden daha çok gereksindiğimiz “barış kültürü”ne adıyorum.

Şövalyelik töreninde konuşmam şöyleydi:

“Tüm meslek yaşamım boyunca yapmaya çalıştığım tek şey oldu: Dünyayı daha güzel, daha adil, daha eşitlikçi, daha sevinçli, daha barışçıl kılmak, dünyayı şiddetten arındırmak. Kısacası dünyayı daha yaşanabilir kılmaya çalıştım.

Bunun için elimdeki malzeme şunlardı: Dinmeyen öğrenme tutkum. Tüm sanatlara duyduğum ilgi. Edebiyat, müzik, tiyatro, resim. Yazmak… Eşitlik ve dayanışma bilincim… ‘Öteki’yle empati kurma gayretim… Haksızlığa, baskıya, şiddete karşı çıkmak…

Bütün bunların içime yerleşmesinde, ailem, gittiğim okullar, seçtiğim arkadaşlar, okuduğum kitaplar, izlediğim etkinlikler, dinlediğim müzikler yolumu çizdi. Ama hiç kuşkum yok o yolun başında Paris’teki üniversite yıllarım, çok belirleyici oldu.

Benim canım annem, sık sık şakayla karışık şöyle derdi: ‘Seni çok erken yaşta Paris’e yolladık, ondan böyle anarşist oldun!’

Paris ve Fransız kültürü, beni, annemin ‘anarşist’ dediği, ama aslında bizim aile sözlüğümüze göre de ‘işe yarayan toplumsal bir birey’ olmaya itti.”

Konuşmanın sonunda teşekkürlerim vardı: Fransız Kültür Bakanlığı’na, 17 yaşımda beni Paris’e yollayan anneme ve babama, beni hep daha ileri gitmeye teşfik eden eşime, bana tahammül edip beni hep destekleyen oğullarıma, oğullarımı çok mutlu eden gelin kızlarıma, bana bol bol yaşama sevinci katan yedi torunuma, hayatımı zenginleştiren kardeşlerime, dostlarıma ve okurlarıma…