Gidişat, İslam âleminin özgürlük, hak ve demokrasi mareşali olmaya...

Bereket versin, Çin’in Uygur Bölgesi’ne şimdilik el atmadı.

Libya’dan başladı.

Mısır üzerinden Suriye’ye gelip dayandı.

Suriye muhalefetinin demokrasi mücadelesini beğenmedi.

Özgür Suriye Ordusu’nun bu işi yüzüne gözüne bulaştıracağına hükmedince...

Devreye bizzat kendisi girdi.

Meclis’teki “Bu akılla gidersen askere... Belki alırsın tezkere!..” feryadına kulak vermedi.

Tezkereyi çıkarttı.

Tezkere demek...

“Kuvvetler Ayrılığı”na son demek.

Yasama, Yürütme, Yargı’dan sonra...

Kara, Deniz, Hava Kuvvetleri’ni de emri altına almak demek.

Tezkere, elinde çekiç alan adamın her şeyi çivi olarak görmesi demek.

Nitekim öyle oldu.

Özgür Suriye Ordusu’nu sollayıp...

Beşşar Esad ile bizzat hesaplaşmaya yöneldi.

Türk Silahlı Kuvvetleri’ni sınıra göndermesi bundan.

Moskova’dan Şam’a giden uçakta kutulardaki tehlikeyi sezdi.

Kutuların içini Amerikan istihbaratı görmüş ve kendisini uyarmış.

Sınırlarımızı tabur tabur geçerek karakollarımızı bombalayan teröristleri göremeyen stratejik ortak, her nasılsa havadaki uçağın içinin röntgenini çekip sonucu ona bildiriyor.

Bunun üzerine Suriye destekçisi Rusya’yı başarılı bir biçimde “aktive etmeyi” başarıyor.

Barzani ile enseye tokat muhabbet aşkına Irak’la çoktan papaz olduk.

İran’la şeker rengiyiz.

Rusya ise Ankara’ya Putin’in programlı gezisini iptal ediyor.

Dünya artık Özgür Suriye Ordusu’nu unuttu.

Türk ordusunu ve “tezkereli sivil mareşali” konuşuyor.

Top da Yuvarlak Gurur da...

Kontrolsüz mağrurluk her yerde.

“İnsanlık ve erdem” adına çoğu zaman kantarın topuzunu kaçırıveriyorlar:

- “Ölen teröriste ağlamayan insan değildir!”

Bu “insani” ama ziyadesiyle de “mağrur” bir cümle.

Bu tek cümle, iki “mağdur” birden yaratıyor!

Mağdur, gaddarlığa maruz kalan....

Mağrur ise fazlasıyla gururlu anlamında malum.

Ülkemizde mağrurdan da mağdurdan da geçilmiyor.

Çünkü, biri ötekini doğuruyor.

Bir haftada iki örnek yaşadık:

Diyarbakır Emniyet Müdürü Recep Güven.

Acaba, adının Recep olmasına mı güvenerek böyle bir laf ediyor...

Ama sonuçta kendini de Bülent Arınç’ı da perişan ediyor.

***

Benzer durum Brezilyalı futbolcu Alex’in başına geliyor.

O da ülkenin en büyük öteki mağruru FB Başkanı Aziz Yıldırım’ı hesaba katmıyor.

Ya heyecandan ya cehaletten milyonların hayran olduğu ayaklarına güvenerek karşısında bacak bacak üstüne atıyor.

Yetmiyor, üstüne bir de cep telefonundan bir-iki “twit” atıyor.

Aziz Bey de bunu gururuna yediremiyor, yıldırım olup çarpıyor.

Başbakan Erdoğan, yine de Aziz Yıldırım’dan insaflı çıkıyor.

Diyarbakır Emniyet Müdürü’ne de ve ona demeciyle destek çıkan Bülent Arınç’a da dokunmuyor.

İki nedeni olabilir:

Recep Güven’i halefi Gaffar Okan’ın başına gelen kahpe olayı anımsayarak affetmiş olabilir.

Çünkü, “Gaffar”, “bağışlayan, affeden” anlamına geliyor.

“Teröristler insan değil, affetmedi. Ama ben ederim!” demek istiyor.

Arınç’a gelince..

Onun da şu olabilir:

“Arınç, kabinedeki sözü özüne en yakın kişi. İlaç için de olsa AKP’de böyle bir insanın varlığı önemli!”

Nitekim Bülent Arınç, daha önce benzer duruma düşen kimi bakanlar gibi sözünü eğip bükmüyor.

Bir soru üzerine şöyle diyor:

“Ben gönlümden geçeni söyleyen bir insanım. Bu, zaman zaman insanın başına iş açar.

Ama gönlüm ne derse, dilimden o çıkar. Bana ne getirirse getirsin, önemli olan vicdanımın, gönlümün sözünü söylemek ve dinlemektir.”

***

AKP, 10 yıldır iktidarda.

Ama bu sözleri söyleyebilecek ikinci bir kişi çıkaramadı!

Kuran El Değiştirdi!

AKP’liler iktidara geldiğinde ellerinde Kuran vardı.

Milletin elinde ise araziler, ormanlar, fabrikalar...

“Bize güvenin ve gözlerinizi kapatın!” dediler..

Millet güvendi... Gözlerini kapadı.

10 yıl geçti...

Milletin yarısı gözünü açmaya başladı.

Baktı ki...

Kendi elinde Kuran...

Onların elinde ise araziler, şirketler...

Suriye’ye demokrasi getirme ve Beşşar Esad’ı götürme mücadelesi sürüyor.

Suriye muhalefeti bu işi başaramadı.

Özgür Suriye Ordusu da yüzüne gözüne bulaştırdı.

Meseleye Türk Silahlı Kuvvetleri el koyacak gibi...