Ne karışık duygular yaşandı dün gece. Aziz Yıldırım’ın maç öncesi sahaya inip oyuncuları ve teknik heyetle çektirdiği resim mesela. Yaşamadan bilemezsiniz içeri girmenin ne demeye geldiğini. Çıktıktan sonra yeniden girecek olmanın da ne ağır olduğunu hele hiç bilemezsiniz. Karmakarışık duygularla verdi pozunu. Oyuncular peki!.. “Babamız” dedikleri başkanlarıyla kim bilir belki son kez birlikte poz verdiler. Duygu fırtınaları yaşadılar. Konsantrasyon kaybı umurlarında bile değildi. Zaten maça baktığınız zaman da pas hataları top kayıplarının çokluğu biraz da ondan. Yalnız Emenike farklıydı sahada. O daha maç başlamadan şampiyon olmuştu bile. Kılını kıpırdatmadı bile...
Ya tribünler!.. Taraftarlar diyemiyorum onlara. Renk sevgisiyle mi dersiniz, kocaları gelemiyor, fırsat bu fırsatçıları mı dersiniz, şarkılar türkülerle ‘dünyada ilk’ olmaya gelmişler. Son 5 şampiyonluğunu deplasmanda ilan etmiş bir takım F.Bahçe. Bu kez de kadınlar ve çocuklar önünde ilan ettiler.
Koca bir sezonu değil, son 2-3 sezonu sıkıntılar içinde ve baskılar altında yaşayan ama asla yıkılmayan ve mücadele ettiği hemen her branşta en kötü final oynayan Fenerbahçe Spor Kulübü’nü yürekten tebrik etmek hepimizin borcudur. Bu arada son söz TFF’ye...
Bu saçma hem ‘seyircisiz’ deyip hem de stada ‘kadınlar ve çocuklar’ girebilir kuralı koyanların ligin marka değerini bir kez daha yerlerde süründürdüklerini hatırlatıyorum.