Tayyip Bey Yeşilay kongresinde konuşurken buyurdu:

- Milli içkimiz bira değil ayrandır.

Daha sonra da alkol tüketimine karşı savaş açılması gerektiğini söyledi.

Açıklama her ne kadar gündem değiştirmeye yönelikse de aynı zamanda yaşam biçimini dayatma saplantısının göstergesi olduğu için yine de tartışılmalı.

Tayyip Bey’e baştan şu yanıtı vererek başlayalım:

- Üstadım “milli”liğiniz yok ki, milli içkiniz olsun.

Şimdi de “milli içki”yi “milli”sinden başlayarak tartışmaya koyulalım.

Kuvayı Milliyeciler, milli devletlerini kurdukları zaman, Osmanlı döneminde, gelirleri, imparatorluğun alacaklılarının paralarını tahsil için kurdukları Düyunu Umumiye İdaresi’nin tasarrufu altında bulunan tütün ve alkollü içkilerle ilgili olan Reji’yi millileştirdiler; T.C. boyunca kamunun çok önemli gelir kaynaklarından ve tütün üreticisinin en büyük destekçilerinden biri olan Tekel’i “ayrancılar” iktidara gelince özelleştirmeye karar verdiler.

***

Tekel’in özelleştirilmesinin ibret dolu öyküsü için Av. Tülay Özerman’ın Mülkiye Dergisi’nin 262. sayısında yayımlanmış olan “Tekel’in Özelleştirilmesinin Sonuçları” adlı makalesini internetten okumanızı salık veririm.

Neyse fazla ayrıntıya girmeden konuyu özetleyeyim.

Ayrancılar özelleştirmeye karar verdikleri Tekel’i ÖİB tarafından Alkollü İçkiler Sanayii ve Pazarlama, Tütün Mamulleri Sanayii ve Pazarlama olmak üzere ikiye böldüler.

Alkollü içkiler bölümünü 2003’te, 17 fabrikası, depolarında 100 milyon dolarlık hammaddesi ve 35 milyon dolarlık stokuyla birlikte 292 milyon dolara sattılar. Bu satış yapılırken, firmanın istihdam etmekte olduğu 3 bin 631 mavi yakalının tüm kıdem ve ihbar tazminatlarının Tekel’e ait olduğu da karara bağlandı.

Alkollü İçkiler Sanayii Pazarlama ve Dağıtım’ı satın alan firma, bunu altı ay sonra 920 milyon dolara bir Amerikan firmasına, o da kısa bir süre sonra 2 milyar 100 milyon dolara bir İngiliz firmasına sattı.

Böylece Cumhuriyetin kamuya mal ettiği milli kuruluş olan alkollü içkiler (şarap hariç) üretim pazarlama ve denetimini elinde tutan milli bir kurum kamudan alınarak, özelleştirilme adına yabancılaştırılmış oldu.

Kamunun bir gelir kaynağını yabancıya peşkeş çekenlerin milli değerlerinin olmadığını söylerken bunu kastediyorduk.

Milli değerler kamunun zenginliklerini yabancıya peşkeş çekmemek demek.

İş vatan millet Sakarya edebiyatı olsa, onu peşkeşçiler yapıyorlar zaten...

***

İşin toplum sağlığı ile ilgili yönüne gelince: Önce belirteyim ki, içki tüketimi medeniyet ve modernite demek değildir illa.

Bütün alkol karşıtları gerici olmadığı gibi, bütün sosyal içiciler de ilerici değillerdir.

Toplumun sağlığı için alkol bağımlığı ile mücadele devlete düşen bir görevdir. Nitekim sekiz aylık başbakanlığında (1954-1955) yaptıklarıyla, ülkesinin tarihine geçen ilerici Pierre Mendes France (1907-1982) iktidarı sırasında alkol bağımlığına karşı açtığı savaş ile de bilinir ve toplum sağlığı ile toplumsal esriklikle mücadele konusunda çıkardığı kanun ve yönetmelikler ülkesinde hâlâ geçerlidir. Tarihimizde de savaş döneminde yürürlükte olmuş olan (ama hiçbir zaman tam anlamıyla uygulanamadı) Men-i Müskirat Kanunu, Gazi olarak anılan 1. TBMM’nin eseridir.

Ancak bunlar, alkol tüketiminin toplumsal bir sorun haline geldiği ülkeler ve dönemler ile sınırlı, eğitici, caydırıcı, düzenleyici önlemlerdir.

Kişi başına alkol tüketiminde 1.4 litre ile 193 ülke arasında 143’üncü sırada olan Türkiye’de ise toplumsal tehlike söz konusu değildir.

Dilerseniz şöyle rastgele seçilmiş bir liste içinde bazı ülkelerdeki alkol tüketim miktarlarına bakalım.

Türkiye 1.4 litre. Özbekistan 1.5, Finlandiya 9.3, Yunanistan 9, Avusturya 11.4, Bosna Hersek 9.1. İtalya 8.0, İspanya 11.7, İngiltere 11.8, ABD 8.6, Afganistan 0.

Görülüyor ki, Türkiye’de toplumsal bir tehlike olmadığı için ülkenin gerçek gündeminde alkol bağımlılığıyla mücadele gibi bir sorun da yok.

Ülkenin sorunu alkol bağımlılığı değil, ayran budalası gibi, kendi yaşam tarzını karşısındakine dayatma tutkusudur.

\n