Maçın başlarıydı, tribünlerden o bildik, klasik tezahürat yükseldi, “Haydi bastır Cim Bom gol, bizim için Osmanlı’ya koy..” Kimi, katılıyor, hep bir ağızdan tempo tutuyor, kimi de gülmekten kendini alamıyordu.
Eh, sen gül gibi Ankaraspor’u Neo-Osmanlıcılık adına Osmanlıspor yaparsan, ecdanını da dolaylı olarak andırırsın.
Gelirsek haftanın pazartesine kalan kapanış maçına; tribünler boştu, çünkü metro yoktu, ring otobüsleri de gören olmadı, ya kendi arabası ya da ‘tabanvay’la da 15 bin civarında kişi gelmişti şampiyonun ilk iç saha buluşmasına.
Haliyle seyirci iteklemeyince tempo da kurulamadı. Podolski’nin sağ açık, Sneijder’in sol ön, Burak ile Umut’un da ‘bi buçuk’ forvet başladığı maçın ilk bölümünde, savunmanın topu oyuna sokamaması, Rodriguez’in risk almayan futbol anlayışı, tüm yükü Selçuk’a bindirecek ve ileri bölgeye top aktarılamayacaktı. Böyle olunca da baskı görmeyen Osmanlı, Hakan-Sabri ortak hatasından öne geçti.
Geriye düşmenin verdiği adrenalin Sabri’nin ortasında beraberlik golünü getirse de birbirinden kopuk oyun anlayışı ikinci yarının başlarında Osmanlı’yı bir kez daha öne taşıdı. Elbet Torje’nin golünde Muslera’nın bu yıl âdet olan hatalı yer tutuşu rol oynasa da, merkezde Melo’nun tercih edilmemesi de rakibin elini güçlendiren tercihti.
Melo-Yasin’in oyuna girişi takım için dengeleri biraz toparlasa da Burak’ın kenara alınışı, tüm yükü Podolski’ye bindirince top çerçeveyi bulmadı. Şanssızlık var mıydı Podolski ve Sneijder’in gol yapamadığı pozisyonlarda bilinmez ama üretkenlik tabelaya yansımayınca en okkalısından Osmanlı tokadını yedi G.Saray.
Kuşkusuz ilk hafta Sivas, bu hafta Osmanlı önünde yitirilen puanların telafisi var ama ‘dengeyi bozmama’ adına transferde ısrar etmeyen Hamza hoca, takım içi ahengi sağlayamazsa bu dağınık görüntüyü de toparlayamaz.