Koca koca camialardı. Arkalarında yüz binlerce, milyonlarca taraftar vardı. Dev sanayi şirketlerinin desteğini almışlar, medya rüzgârıyla fırtınalar estirir olmuşlardı. Kazanmak, her ne pahasına olursa olsun kazanmak ateşiyle yanıp tutuşan birkaç kişi, belki iyi belki kötü niyetle, federasyona, federasyonun hakem atama işlerindeki isimlerine ‘rica’da bulunmakta sakınca görmediler. Üstelik kayda geçen konuşmalarda da ‘akçeli’ işler dönmemişti. ‘Rica’ sınırındaydı konuşmalar. Yani, kimse “Bizim maçımızda hakem kazanmamıza yardım ederse, sana San Remo’dan ev alırız, bizim fabrikadan arabanı değiştiririz” türünde vaatte bulunmamış sadece, “Falanca hakem bize uğurlu geliyor, maçımızı o yönetemez mi?” biçiminde ‘masum’ talepler yankılanmıştı cep telefonu hatlarında. Ve o kayıtlar, yıllar sonra dev bir camianın şampiyonluğunun elinden alınıp küme düşürülmesine neden oldu.

Evet, İtalya’daki şike skandalını özetledim. Anımsamışsınızdır, 2004 yılında Torino ve Napoli savcılıkları tarafından başlatılan soruşturmalar akabinde pek çok yönetici ve spor yetkilisinin telefonlarının dinlenmesi sonucu İtalya Futbol Federasyonu Disiplin Kurulu, ‘Başbakan’ın takımı’ Milan, Fiorentina ve Lazio’ya puan silme ve para cezaları vermekle birlikte, en ağır faturayı küme düşürülmesine de karar verilen Juventus’a kesmişti. Kulüp, federasyon yetkilileri ve hakemlere verilen cezaları da saymıyorum. Kimine göre şikeydi, kimine göre şaka, kimine göre rica...

Şu sıralarda Türkiye’de de F.Bahçe-A.Gücü maçı üzerine ‘şaka - şike’ edebiyatı yapılıyor. Bu şakanın göbeğinde de Ulusal Takım kaptanı Emre var. Okumuş, izlemişsinizdir. Rivayete göre Emre, A.Gücü maçı öncesi rakip takımdan kendisiyle aynı menajerlik şirketinin futbolcusu olan Kağan’a, “Seni seneye aldırıyorum.. Zorlama aman ha...” türünde bir SMS atıyor arkadaşının cep telefonu vasıtasıyla. Maç da 6-0 bitiyor. Daha sonra da insanların ağzı torba değil ki büzülsün, herkes bir şeyler söylüyor. Doğal olarak ligi F.Bahçe ile 82 puanda bitiren Trabzon da başlıyor veryansına...

Öncelikle Emre gergin bir insandır, küçük yaştan itibaren de itiş kakışın içinde yer almış, sinirine yenilip saha içinde terminatör kesilmiş, hatta bir milli maçta basın tribününe ‘kol’ göstermiştir. Görülüyor ki yanlış tercihler kullanmıştır dönem dönem. Ama... Burada durmak lazım. Emre, adamdır. Sevin, sevmeyin, saha içinde kimsenin emeğini çalacak kadar küçülmez, maçı manipüle etmez, şaibeye de karışmaz. Öyle ise nasıl oluyor da koca camianın kaptanı milletin ağzına sakız oluyor? Nasıl mı? Teknoloji ve çocukça ruh.

Artık insanlar bilmeli ki hepimiz izleniyoruz birileri tarafından. O yüzdendir, kritik maçlar öncesinde çoğu yakın arkadaşım olan teknik direktörlere “Hocam nasılsınız, takımın durumu nedir” demekten bile çekiniyorum şahsen. Hele iki üç tanesi ile yakın dost olduğum hakemlere “Merhaba” bile demiyorum derbilerden önce. Neden mi? Farzedin aradım bir teknik direktörü, “Hoca ne olur maç?” dedim mesleki yoldan. O da “Vallahi Arifçiğim, ilkyarıyı elimizde tutup ikinci yarıda kontra ile rakibi yıkarız” dedi. Maç da öyle bitmez mi. İlkyarı 0, ikinci yarı 1. Buyrun size ‘manipüle bahis’ suçunun isnadı. Hele kazara Mobese kayıtlarında bir bayiye girip oyun oynadığım tespit edilir ve o terminalden aynı maça yüklü miktarda oyun oynandığı ortaya çıkarsa yandı gülüm keten helva, gitti canım kariyer! Emre’ye inanmayanlar, gariban Arif’e hemen vurur damgayı: “Vay, uyanık işini bahise alet edip parayı götürüyormuş.” O yüzden, çolukla çocukla, menajerim, menajerin ortağıyım, falanım, filanım diyen ‘asalak’larla asla ilişki kurmamak, adımları ölçüp biçip atmak gerek. Hele önemli maçlar öncesinde. Kurarsanız mı? Eh, kendi düşen ağlamaz, İtalya’dan beter olur futbolumuz pek yakında!