Ne oldu şimdi? Onca şey yazıldı, çizildi. O ona küsmüş de, bu buna tavırlıymış da, onun arkasından lobi çevriliyormuş da... Sahaya bir çıktı milliler ve personel neredeyse aynı ama performans farklı. Üstelik sorunların kaynağı olduğu öne sürülen tüm isimler sahada. Sözde kavgalı Selçuk- Arda birbirleriyle en çok paslaşan oyuncular arasındalar. Ne diyeceğiz şimdi?
Üstüne bir de maçı 2-0 kazanıp, umutları mezardan kaldırınca bütün senaryolar taça çıktı mı bir güzel? Ne yazacağız şimdi? Bir anda küllerinden mi doğdu Türkiye? Gene son dakikacılıktan mı dem vuracağız? Gene “Bitti demeden bitmez” triplerine mi gireceğiz? Bu ikiyüzlülük olmaz mı?
O yüzden kazansa da aynı şeyi söylemeli kaybetse de... Skorborda bakmadan yapmalı bunu. Kaçan onca Çek pozisyonu yokmuş, maç içinde fizik olarak çöküntü yaşanmamış, ikinci gol ofsayt değilmiş gibi yapmamalı. Şampiyona bir maça, o maçın skoruna indirgenmemeli. Saçma statü nedeniyle üçüncü olup gittiğimiz Euro 2016’da, üçüncülerin yine saçma statü nedeniyle ikinci tura çıkma ihtimaline gereksiz anlamlar atfetmemeli. Aynı kuyuya kaç kere daha düşebiliriz ki? Tamam, dün gerçekten kıpırdandılar. Tamam, Emre Mor herkese moral oldu. Tamam, hırs, tempo, akıl terakki göstermişti. Ama bu gerçekleri gölgeler mi? Ne olursa olsun, takımın performansı da, Fatih Terim’in seçimleri ve futbol politikası da sorgulamaya açık.
Tamam, başarılan şey az değil. Fakat azıcık ümit kabardı diye tüm gerçekleri unutacak mıyız? Öyleyse sizi yandaki yazının sonuna davet ediyorum.

Böyle mi tartışacağız?
Hep böyle oluyor hep. Sadece futbolda değil gerçi ama biz futboldan örnekle anlatalım. Önce nereden geldiği ve nasıl oluştuğu anlaşılamayan bir “gaz bulutu” beliriyor. Hepimiz gereğinden fazla ümitle ve havayla doluyoruz. Sonra bir rakip çıkıyor, iğneyi batırıyor, infilak ediyoruz. Hem de ne infilak! İçinden irinler fışkırıyor. Meğer herkes birbiriyle kavgalıymış da, meğer bir oyuncu kaptana, kaptan teknik direktöre, öbürleri diğerlerine gıcıkmış da, aslında küslermiş ama saklıyorlarmış da, zaten takım bölünmüş de, aslında baştan her şey belliymiş de…
Böyle bir tartışma zemini mi olur Allah aşkına? Sistem ve bütünlük analizi yapmadan, her şeyi kişilere ve onların birbiriyle magazinel ilişkilerine indirgeyen bir anlayış mı çözecek sorunu? İşin kötüsü ne biliyor musunuz? Gerçekten ağır eleştirilere muhatap olması gereken insanlar için şimdi harika bir kaçış zemini hazırlanmış durumda. Çünkü olay kişiselleşti, sorunlar çiğleşti, ithamlar sığlaştı. Haklı olarak çıkıp diyecekler ki biz bu eleştirileri hak etmedik. Haklılar, çünkü asıl eleştirilmesi gereken konular değil “bel altı” daha önemli bizde. Oysa bize ne aralarındaki ilişkiden? Bu sorunları azımsamak için söylemiyorum. Benzer bir durumun bin beterini 2010 Dünya Kupası sırasında Fransa yaşamıştı. Herkes birbirine girdi ve dağıldılar. Ama o takım potansiyelini gerçekleştirememekle suçlandı. Yetenek vardı, ama iç karışıklıklar takımı yedi bitirdi.

Milli takım başarılı mı?
Fakat bizdeki durum bu değil ki! Bu takımın en temel elemanları bir süredir ya huzursuz, ya formsuz, ya da oynamıyor. Kadroya soluk getirecek isim sayısı sınırlı. Şöyle rakamlar verelim. Turnuvanın en yaşlı 11’ine sahip takımlarından biriyiz. Bizden daha yaşlı takımlar da bizim kadar başarısız. Bkz. Rusya ve İsveç. Yani yetenek üretemiyoruz. 25 yaş altı geleceği parlak isimler çok az. Emre Mor, Hakan Çalhanoğlu, Oğuzhan Özyakup bu takımın geleceği ise hiçbirini biz yetiştirmedik. Elimizde 11’de bir tek Ozan Tufan var. Oysa halihazırda artık milli takım kariyerlerinin sonuna yaklaşan isimlere bakalım. Volkan Babacan, Gökhan Gönül, Caner Erkin, Mehmet Topal, Selçuk İnan, Arda Turan, Burak Yılmaz bu toprakların ürünü değil mi? Gelecekte kim alacak onların yerini? Hangi isimler umut veriyor? Sadece Avrupa menşeili oyuncularla olacak iş mi? Bu sezon Süper Lig’de 18 yaş altı olup beşten fazla maçta ilk 11 çıkan tek oyuncumuz vardı. Geleceğin yıldız adayları iki elin parmaklarını zor bulur. Transferde bile adları geçmiyor. U17, U19 Milli Takımları son üç yıldır katıldıkları şampiyonlarda gruptan bile çıkamaz halde. Ümit Milli Takım’da olup da ümit verdiğini söyleyebileceğimiz çok az isim var. Şampiyon olan takımlar artık neredeyse hiç futbolcu üretmiyor. Üç büyüklerde altyapı mamulü, ilk 11’e yerleşmiş 23 yaş altı oyuncu yok. Vesaire vesaire…

Hesabı kim verecek?
Yetmiyor, adaleti gitmiş, ruhu kaçmış, tribünleri boşalmış bir futbol atmosferiyle boğuşmuyor muyuz? Nefret almış yürümüş. Herkes birbirine sallıyor. Kulüpler borçtan batmak üzere. Ve biz yedi düvelde başarılı olacağız öyle mi?
Peki, bu “genel” sorunlar ortadayken “özeldeki” sıkıntılar ortaya çıktığında kimden soracağız tüm bunların hesabını? Bir dolu yetkili o koltuklarda oturuyor işte. En başta Fatih Terim. Sadece A Milli Takım teknik direktörü olsaydı, bu ligden, bu ülkeden bu kadar deyip sıyırabilirdi. Ama unvanı çok haşmetli. Ama biz başta Terim olmak üzere, bakanından müdürüne, federasyon başkanına herkesi sorgulamak ve hesap vermeye davet etmek yerine neyi tartışıyoruz? Neymiş Arda takım fotoğrafına girmemiş, Fatih Hoca antrenmanda küskünmüş, Selçuk, Emre’nin lobisini yapıyormuş... Sorundan anladığımız buysa o zaman layık olduğumuz şekilde yönetilmeye devam.