Hayır İslam Çupi, yanılıyorsun. Bundan tam 21 sene önce demişsin ki; “Türk basınındaki 4 büyük futbol takımının top hegemonyası yanında, basketbol, voleybol ‘sayfa yaması’ olarak arada sırada kullanılmaktadır.” Evet, bu gelenek ne yazık ki hâlâ sürüyor. Ama bugün değil! Bak, Avrupa’nın en büyük kupasında final oynamış bir takıma sayfalar kocaman açılıyor.
Hayır Ertuğrul Özkök. Sen de yanılıyorsun. Aziz Yıldırım falan yönetmiyor o Sarı - Lacivert tribünleri. Onlar bu sene organik parçası oldukları basketbolu kimseden öğrenmeye ihtiyaç duymayacak kadar iyi biliyorlar ve neredeyse stattan çok salona gittiler bu sezon. Onlar Berlin’de avuçları patlayana dek, gözyaşları içinde alkışladıkları bu takımı pek çok şeyden daha fazla seviyorlar. Yense de, yenilse de...
Hayır Türkiye. Yanlış düşünüyorsun. Bu memleketimin sporseverleri için tek geçer akçe her zaman kazanmak değil. En azından dün değildi. Öyle olsa dün böyle sahip çıkar mıydı tribünler takımlarına. Kaybederken bile bu kadar alkış alır mıydı? O son anlardaki direnç böyle takdir görür müydü? Evet, can sıkıcı anlar yaşandı.
Evet, ikinci periyotta savunma hiç olmadığı kadar düştü. Evet, Vesely faul çizgisinde hayatının en kötü gününü geçirdi. Evet, Bogdanoviç felaket günündeydi. Ama neydi o geri dönüş! Neydi o direnç! Gördüğünüz değil mi? CSKA’nın fink atan takımı nasıl da bocaladı o son bölümde? Tamam, mutlu son kıl payı kaçtı. Ama rakip de CSKA Moskova be kardeşim. Kaç sezondur bu ânı bekliyorlar ve açık ara en bütçeli takım.
Üzülmenin anlamı yok. Hiç görülmemiş yerlerdeydi Fenerbahçe. Bu sezon final olur. Bu inanç sürerse, son bölümdeki mücadele sürerse seneye de kupa gelir. Zaten tarihi Cuma günü yazmışlardı, üzerine kuşu konduramadılar sadece. Ne gam!
Siz gene de bu anın tadını çıkarın. Olmayacak şeyler, olmayacak işler oldu. İnanılmaz hakem hataları vardı. Ve biz hiç görmediğimiz bir seviyede basketbol seyrettik. Az şey mi? İyi ki futbol sezonu da bitmek üzere. Yoksa bundan sonra kim geri dönüp futbolun tatsız, tuzsuz lezzetine kanar ki?