Bugün futbol yazacağız, öyle mi? Ay - Yıldızlılar diyeceğiz, şöyle oynadılar, böyle oynadılar, 2-0’la tarih yazdılar... Memleket kan gölüne döndürülmüş. Barış yanlısı onlarca yurttaşımız katledilmiş, ama biz mutlu mutlu futbol konuşalım, öyle mi? Dün akşam ben galibiyete rağmen futbolcuların ve teknik ekibin yerinde olmak istemezdim. Doğrusu yazmak da istemezdim. Böyle durumlarda insanın mecali azalıyor...
Oysa istekli başlamıştı Türkiye. Hollanda maçından çıkan piyangoyu değerlendirmek istiyorlardı ve bu sayede maça konsantre olmayı becermiş gibiydiler. Belli ki bu zor günlerinde ülkeyi mutlu etmek istiyorlardı. Ama devamı öyle gelmedi, niyet akıbete uymadı uzun süre. Neyse ki tam işler kötü giderken penaltı zarı geldi. Sevindiler haklı olarak.

Samimiyet ve umut...
Ölen 95 insanın kaçı futbolu seviyordu acaba? Patlamadan önce bir kutu kola şişesiyle top gibi oynayıp 3-5 dakika mutlu oldular mı? Selçuk gibi vurmayı denediler mi? Ters köşeye...
Gol kurtarıcı gibiydi. Çünkü Çek Cumhuriyeti maçın büyük bölümünde direksiyonda olan taraftı. As oyuncularının beşi yoktu ama özgüvenleri tam kadroydu. Hepimiz beraberliğe razıyken attı A Milliler. Bir de ikinci gelince rahatladılar. Böylece Prag’a boşa gitmemiş oldular.
Barış mitingine niye gider ki insan? Cumartesi günü sabahın köründe... Hafta sonunu feda edip... Üstelik pek çok şehirden... Samimiyet ve umut dışında ne harçları olabilir ki?

Barış kazanacak!
Umudu taze tutmak için ‘iyi’den çok ‘akıllı’ oynadı Türkiye. Kaosla değil sakinlikle. Hiç değilse beraberliği kaptırmayalım temkinliliğiyle. İşe de yaradı, fazlası geldi. Böyle bir günde buna razı olmayan yoktu.
Neticede kazandık. Bugün kaybettiğimiz onca şeye rağmen. Ama bu galibiyeti 95 kişi göremedi, duyamadı, bilemedi. Belki de mitingin dönüş yolunda maçı konuşacaklardı, ‘milli takım ve milliyetçilik’ konulu tartışmalar yapacaklardı. Oysa biz şimdi onları neden kaybettiğimizi Milli Takım’ın aldığı sonuçtan daha çok tartışıyoruz. Çünkü futbol bugün öncülümüz değil.
Sözün özü, dün unutmak isteyeceğimiz bir gündü. Buna alınan galibiyet bile deva olmadı. Evet, Milli Takım yolun epey bölümünü aldı. Artık İzlanda’ya yenilmezlerse play-off cepte. Ben hâlâ yüzde yüz emin değilim. Ama şunu biliyorum: Bu ülkede barış kazanacak. Bugün değilse yarın. Play-off’suz. Direkt. İnadına...