Eğer 25’te Aatif’ın kafası ve 26’da Miloseviç’in çatala takılan şutu ağları bulsaydı 2-3’e gelecekti skor. Neredeyse beş dakikada bir gol izlemiş olacaktık. Ama tribünlerde hiç tepki yoktu. Takımları iki kez yenik düştüğünde hiç kahretmediler. Skrtel’in harika golüne de sevinmediler. Feci bir şekilde dirseğini kıran Fernandao ambulansa giderken bile cılız bir alkış duyduk sadece. Arada kısa süreli protestolar ve son bölümdeki heyecan olmasa nabız hiç yok zannedecektik. Hiç bu kadar sakin ve sessiz olmamışlardı! Hem de Aykut Kocaman Kadıköy’e konuk olduğu ve geri dönüş ihtimali konuşulduğu bir maçta... Merak yok, istek yok, coşku yok... Çünkü artık bıkkınlık var!
O yüzden muhtemelen mağlubiyete bile üzülmedi Sarı - Lacivertliler. Çünkü bu kayıtsızlık/bıkkınlık halini herhangi bir skorun değiştirme ihtimali yoktu. İşte bu tablo artık tükenmişliğinin kanıtıdır.
Peki gecenin parlak tarafı Konyaspor neden mutsuz acaba? Son maçlarda kötüymüşler. Olmuyormuş! İnsan hakikaten şaşırıyor. Şöyle anlatayım. Malum geçen sene Kocaman yönetiminde tarihin en fazla puanını topladı konuk ekip: 65 puan! 70 puanı geçenin genelde şampiyon olduğu bir ligden bahsediyoruz! Ama bu sezon işler iyi gitmiyormuş! Oysa kalan 9 maçta, son 9 maçta aldıkları puanın bir fazlasını alırlarsa tarihin en çok puan topladıkları ikinci sezon olacak! O yüzden çocuk kandırıyor gibi davranmasınlar. Konuyu herkes biliyor. Kulübün siyasi olmayan hiçbir beklentisini boşa çıkarmadı Aykut Hoca. Mutsuzluğun nedeni başka olmalı yani...
Sahada ne vardı peki? Tıkır tıkır oynayan bir Konyaspor. Rakibin zaaflarını nefis analiz etmişler. Yağ gibi aktılar. Nefis goller attılar. Maç da tempoluydu en azından. Ama ev sahibi o kadar kötüydü ki her şeyi anlamsız kıldı. Geriye de o kadim soru kaldı: Hakikaten “Ne olacak bu Fenerbahçe’nin hali?”