İlk adım 24 Haziran 2008’de TBMM’den çıkarılan 5774 Sayılı “Başarılı Sporculara Aylık Bağlanması ile Devlet Sporcusu Unvanı Verilmesi Hakkındaki Kanun”la atıldı. “Hedef olimpiyat” sloganıyla, Londra 2012’ye hazırlanan ve başarılı olacakları düşünülen 824 sporcuya aylık 406 lira maaş bağlandı. Basında “Olimpiyat için tarihi proje” başlığı ile yer bulan plan uyarınca para almaya hak kazanan sporcuların o dönemdeki adıyla Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü’nde oluşturulan komisyon tarafından sıkı(!) bir inceleme sonunda belirlendiği; komisyonun altı ayda bir denetleme yapacağı ve sporu bırakanların ya da başarısını devam ettiremeyenlerin yerine yenilerinin alınacağı yazıldı.

Ardından, olimpiyat barajını geçen sporcular ile antrenörlerine aylık 2’şer bin lira ek yardım yapılmaya başlandı. Antrenörlere verilen paranın sorun yaratması üzerine ödemelerin antrene ettikleri sporcuların hesapları üzerinden yapıldığı; yardım miktarının bazı spor dallarında 10 bin Amerikan Doları’na kadar yükseldiği; binlerce liralık ilaç paralarının verildiği konuşulur oldu. Ayrıca, yurtiçi ya da dışında, istedikleri yerde, arzu ettikleri süreyle kamp yapma fırsatı da tanındı sporcularımıza.

Son olarak başbakan, olimpik ve paralimpik kafilelerimize Londra’ya hareket öncesinde verdiği iftar yemeğinde sporculara 60’ar, antrenörlere ise 30’ar cumhuriyet altını dağıttı. Böylece, sporcularımızın başarılı olmaları uğrunda harcanan para hatırı sayılır miktara yükseldi. Ancak, ne yapılan yardımın yarattığı katma değer sorgulandı ne de yarışmaların hemen öncesinde altın dağıtmanın sebep olacağı konsantrasyon kaybı hesaplandı. Sonuçta, beklenen sayıda madalya gelmeyince olimpik yatırım masraf hanesine yazıldı.

Ardı ardına gelen yönetici hataları da başarısızlığa tuz biber ekti. Milli takımı kulüp takımı havasına sokarak Grand Prix’in kıtadan kıtaya uçularak oynanan maçlarında büyük başarı elde eden, formları yüksek voleybolcu kızlarımız en önemli maçlarına 24 saatten az bir süre kala açılış törenine götürüldü. Binlerce sporcunun yanı sıra görevliler, gönüllüler, göstericiler arasında stadyum içinde ve dışında geçen yorucu akşamın ardından gece yarısı dönebildiler otellerine. Sonuçta, 4 maçta sadece bir galibiyet alarak elendiler ve final oynayabilecekleri Earls Court’dan çıkıp ekran başına taşındılar.

Yarışmalar yapıldıkça anladık ki; tatile gidenler, hazırlık kamplarında dinlenenler, sakatlığı olanlar, tedavisi devam edenler, aylarca tek bir yarış bile koşmayanlar ve yarışma stresini tolere edemeyen antrenman sporcuları alınmış en kalabalık olması emredilen kafileye.

Gördük ki tepsi tepsi baklava götürülen olimpiyat köyü sporcuların eşleri, çocukları, ebeveynleri ve yakınlarıyla dolup taşmış. Yarışacağı günün sabahında okuduğu bir tweet yüzünden kötü yüzdüğünü anlatan, eleştirenlere “Kolaysa gelin siz yüzün” diyerek çemkiren, koştukları 4x400 bayrak yarışının ardından sosyal medyada eleştireceklere laf atan kızlarımızdan fark ettik ki sporcularımız yarışmalardan çok hemen ardından yapılan TRT röportajlarına vermişler önceliği.

Ve gazetelerde okuduk ki daha Londra 2012 sona ermeden başbakan 2016 Rio’yu, spor bakanı ise İstanbul’da düzenlenmesini arzu ettiği 2020 Olimpiyadı madalyalarını koymuş hedefine. Nasıl olacak bilinmiyor ama büyük düşündükleri belli. Slogan da “Durmak yok yola devam”...