Basit bir soruyla başlayalım:
Bugün Türkiye’ye baktığınızda nasıl bir siyasal ve toplumsal ortam görüyorsunuz?
Barış, dinginlik, uzlaşma, demokrasi ve özgürlük ortamı mı…
Mücadele, öfke, çatışma, otoriterlik ve baskı ortamı mı?..

Böyle bir ortamda, geçici bir barış, bir mütareke bile zordur...
Kalıcı barış ise hayaldir!

Dışardan bir dış güç, ülkeye “Hadi barış yapın!” diyor...
Bastırıyor!
Çünkü içerde çatışan tarafları, bölgede, kendi çıkarlarıyla uyumlu bir biçimde kullanmak istiyor.
İçte de büyük bir kamuoyu zaten barışa susamış vaziyette.

Oysa çatışan tarafların, barıştan başka gündemleri, ihtirasları, hedefleri var...
Herkes “barışı” kendi gündemlerini gerçekleştirmek için bir ara hedef olarak görüyor.

Dışarda, bölgeye yönelik planlar...
İçerde, tek adamlık ve inanca dayalı ideolojik bağnazlıktan kaynaklanan rejim değişikliği stratejileri...
Hem içerde, hem dışarda etnik kimliğe dayalı, özerklik, bağımsızlık, egemenlik hedefleri, petrol paylaşım hesapları...
Ve bütün bunların arasında sıkışıp kalmış, 75 milyonun, tarihten gelen dinamiklerle, büyük bedeller ödenerek kurulmuş bir Türkiye Cumhuriyeti’nin yazgısı!

Herhalde böyle bir ortam içinde barışın yöntemi, kanırtmak, bastırmak, zorlamak, öfke şimşekleri çaktırmak, yaptığının tersini söylemek, söylediğinin tersini yapmak, tehdit etmek, adaleti yozlaştırmak, muhalefeti dışlamak, susturmak olmamalıdır!

Gerçek ve kalıcı bir barış, demokratik bir ortamda, özgürce tartışarak ve uzlaşarak, iç ve dış bütün taraf ve güçlerin ortak bir noktada buluşmasıyla oluşturulabilir...
Dıştan ve içten uygulanan baskılarla, Meclis oyunlarıyla, yozlaştırılan adaletle, kamuoyu oluşturma heyetleriyle, aynı anda birden çok hedefe yönelmekle, otoriterlikle, biat kültürüyle değil!