11 Haziran Salı günü yayımlanan “Taksim: AKP İktidarının Vebali” başlıklı yazımda şöyle demiştim:
“Peki Türkiye’de somut olarak neler olacak?
…
1) Akıllı demokratikleşme ile Türkiye düze çıkar.
Akıl, mantık, demokrasi, uluslararası konjonktür, “barış süreci” ve “AB süreci” açılarından beklenen budur…
Ama, Başbakan Erdoğan’ın bugünkü tutum ve davranışlarına göre bu olasılık şimdilik biraz düşük görünüyor:
Teşhisleri, olayı tam kavrayamadığını, kullandığı dil ise tepkisel bir otoriterliği yansıtıyor.
2) Tepkisel otoriterleşme ile bir süre için geri gidiş yaşanır!
…
Bu geri tepme, Türkiye’deki demokrasinin, temel hak ve özgürlüklerin, en azından bir süre için, daha da geri gitmesine bile yol açabilir…”

Pazar gecesi “+1” televizyon kanalında, Haluk Şahin’le cuma günü banda çektiğimiz programı izledim:
Orada da aynı şeyleri söylemiştim: “İktidarın ve muhalefetin Taksim Gezi Parkı Direnişi’nden ders almalarını beklemediğimi!”
Ne yazık ki haklı çıktım!
Gerek Başbakan Erdoğan’ın Ankara ve İstanbul mitinglerinde söyledikleri, gerek bu mitinglerden sonra polisin ve “eli sopalı grupların” yaptıkları, gerekse göstericilere, hekimlere yönelik gözaltılar, terör örgütü suçlamaları ve sosyal medyaya, sendikal hareketlere karşı tutumlar, AKP iktidarının, temel hak ve özgürlükler ve demokrasi konularında bir açılıma doğru değil, kapalı bir rejimi güçlendirmeye doğru gidişine işaret ediyor!

Yazımı yine salı günkü yazımın son satırlarıyla bitireyim:
“Ama bu durumu kalıcı sanmak yanıltıcı olur:
…
Türkiye de dünya ile birlikte, yeni bir insanlık aşamasına, yeni bir döneme girmiştir:
Diktatörlüklerin yıkıldığı, buyurgan, otoriter devletin çözüldüğü bir döneme…
Bunu, uzun vadede kimse önleyemeyecektir…
Çünkü tarihin hükmüdür bu. …”

Biliyorum, kısa vadede nasıl haklı çıktıysam, uzun vadede de aynı biçimde haklı çıkacağım!