Zaten her sezon takımın çoğunu değiştiriyorsunuz. Oysa ki özellikle savunma oyuncularında istikrar çok çok önemliyken. Buna bir de sakatlıklar ve cezalar eklenince Beşiktaş savunmasız kalıyor Başakşehir karşısında. Zorunluluktan Gökhan ve Necip’ten iki stoper yaratılmış. “Nasıl olacak bu iş” derken bakıyoruz Gökhan sanki kırk yıllık stoper. Necip ise takımın en fazla top kesen, ikili mücadele kazanan adamı. Bu iki isimin en fazla topla buluşan futbolcular olmaları aynı zamanda Beşiktaş’ın etkisiz oyununu da açıklıyor. Tamam, Beşiktaş yine rakibine göre daha çok topla oynayan taraf, ama hiç etkili kullanamıyor topu. Beşiktaş’ın rakip ceza alanına girmekte bu kadar zorlandığını bu kadar zamandır ilk kez görüyorum. Çünkü akışkanlık sorunu sürüyor, pas yapamama sorunu sürüyor, oyun kuramama adeta hastalığa dönüşmüş. Oyunu açmaları beklenen Dorukhan ve Adem ise ileride markajcılarının arkasına saklanıyor. Oğuzhan-Atiba-Adem üçlüsünü birlikte oynatmak neden bu kadar zor. Sadece N’Koudou’ya indirilecek toplardan medet umuluyor. Bunlara bir de hakemin oyunun başında yeterli hâkimiyet kuramamasını, Beşiktaş’a karşı cesaret gösterisi yaparak saçma sapan kartlarla maçı inanılmaz germesini ekleyelim. İpin ucu kaçınca verdiği yanlış kararlar sürüyor. Ama Adem’e kolayca gösterilen sarı kartla Trabzon maçında cezalı duruma düşmesi Beşiktaş için önemli kayıp. Bir de tabela kalkmadan oyuncu değişikliği olmaz, hakemlerin bilgisine. Tüm bu olumsuzluklara rağmen Başakşehir çok daha ne yaptığını bilen taraf. Doğal. Ne kadar kadro istikrarı o kadar uyum. İşte sat-al, sat-al politikasıyla gelinen nokta bu. Beklenen oluyor Başakşehir’den geliyor gol. Ve Oğuzhan giriyor oyuna. Sonra da Orkan. Beşiktaş’ta kıpırdanma var, ama moraller çökmüş bir kere. Sona yaklaşırken kazanılan penaltıyla alınan bir puan ise Beşiktaş’ın tesellisi oluyor sadece.