Hayatta beni en çok delirten şey, sürüklenip giden ve bir türlü çözülemeyip üstüne konuşulan sorunlardır.

Bazen kısa sürede çözülebilecek bir sorun öylesine uzar ki artık sonunda kanıksanır ve insanlar onunla yaşamaya alışır.

Sorunu çözmek yerine sürekli üzerine konuşup tartışmaya devam ederler.

Bir biçimde o sorunu çözeceğimize, birbirimizi suçlamayı, eleştirmeyi tercih ederiz. Sorunun asıl kaynağına gidip çözüm aramaktansa ilgili ilgisiz insanlarla bazen yıllarca bu konuları konuşup dedikodusunu yaparız.

İş hayatında, özel hayatımızda, toplumsal yaşamda hepimizin fazlasıyla alışık olduğumuz bir durum bu.

Pek çok insan tanıyorum ki, hayatları böyle kördüğümlerle dolu olduğu halde onları çözmek yerine söylenmeyi seçerler.

***

Türkiye, sorunlarını çözmek yerine onlarla yıllar boyu yaşamaya, giderek onları kanıksamaya, bu sorunlar üzerine konuşup sonuç elde etmek yerine tam tersine olumsuzluk üretmeyi tercih eden bir ülke.

Örneğin, pazar payını giderek kaybeden, rekabette geri kalan, zarar etmeye başlayan dev şirketler bile, sorunu kendi içlerinde ya da profesyonel seçimlerle çözemediklerinde dışarıdan yardım alıyorlar.

Bu işler için danışman şirketler var. Sizin bütün sisteminizi yeniden gözden geçirip hatalarınızı gösteren, öneriler getiren şirketlere inanılmaz paralar ödüyorlar.

Çünkü bir şirketi böylece bırakıp rakiplerinizi suçlayıp söylenirseniz batarsınız.

***

İnsanlar evliliklerinde bile sorunu çözemediklerinde artık profesyonel yardım almaya gidiyorlar. Kendilerine bile bazen itiraf edemedikleri şeyleri bir psikoloğa, psikiyatra açıklıyorlar.

Ama biz devlet yönetiminde, politikada aynı kısırdöngüyü yaşamaktan hiç sıkılmıyoruz.

Yıllar boyunca artık tüm dünyada çözümü bulunmuş, sistemleri kurulmuş konularda birbirimizle çekişmeyi, tartışmayı, bir sonuç alamayacağımızı bildiğimiz halde düşmanlık yaratmayı, söylenip durmayı seçiyoruz.

Sokakta yürürken büyük çoğunluğumuzun yüzüne yansıyan mutsuzluk, sıkıntı, bıkkınlık biraz da bundan değil mi?