Karşılaştığımız ülke kim olursa olsun Ulusal Marşı’nı protesto etmeyi kendine özgü bir hak gören bir seyirci topluluğunun arkasında durduğu takım da dünkü kadar olur demeye dilim varmasa da ne yazık ki öyle. Tüm dünya uluslarına saygı duyan büyük Atatürk’ü andığımız bu hafta oynanan Hırvatistan maçının daha başlangıcında yüzümüz kızardı. Hırvatistan Ulusal Marşı çalınırken Arda Turan’ın hareketlerine dikkat ettiniz mi? Ne diyelim, tribünleri dolduranların da alanda mücadele edenlerin de yüzü ak olsun!..

Hiddink geldiği günden beri ulusal takımın gidişatının kimseye umut vermediği bir gerçek olmasına karşın bu denli kötü bir takımın tek sorumlusunun da Hollandalı olmayacağı açıktır. Kendi alanında Avrupa Şampiyonası finalleri için mücadele eden bir takım tek bir pozisyon dahi bulamadan maçı bitiriyorsa bu durum karşısında dünyanın en büyük teknik direktörü bile çaresiz kalır. Tıpkı Gökhan Gönül’ün ve Hakan Balta’nın çaresizliği gibi...

Denilebilir ki ulusal takımı bu duruma Hiddink getirdi. Kısmen doğru olabilir. Ancak yıldızı Arda Turan, golcüsü Burak Yılmaz ve orta alandaki beyni Selçuk İnan olan bir ulusal takımdan daha fazlasını beklemek haksızlık olur. Neyse ki Hırvatistan, bizim 2008’de elediğimiz takım değil. Yoksa dün akşam, geçmişte İngiltere’den aldığımız yenilgilerin bir benzeriyle karşılaşırdık.

Dün akşam edinilen sonuçtan sonra Hırvatistan’da bir ‘mucize’ arayışına gireceğiz eminim ki. Ancak biz o hakkımızı 2008’de kullanmıştık. Futbolun içindeki değişkenlerin hep bizden yana olmasını istemeye hakkımız yok. Çünkü bu uğurda hiçbir çabamız yok. Almanya’nın yardımıyla buraya geldik, iş başa düşünce de halimizi gördük.

74 milyonluk bir ülkeyle 4.5 milyonluk rakibimiz arasında bu denli büyük futbol farkı olabilir. Bu bir ayıp mıdır bilemiyorum ama onlara ve Ulusal Marşları’na saygısız davranmak ayıptan da öte bir şey olsa gerek...