19. yüzyıl Kızılbaş- Alevi şairlerinden Esiri’nin İmam Hüseyin’e yazdığı ünlü mersiyesinin bir dizesinde “Fırat suyu kan akıyor baksana” diye tanımlamış Kerbela trajedisini. Kerbela’da İmam Hüseyin’in insanlığa verdiği mesaj mazlumlar tarafından da zalimler tarafından da alınmadığı için mi hâlâ kan akıyor Fırat suyu. Mazlumlar birleşip zalime karşı durmayı bilseler hâlâ kan akar mıydı Fırat’ın suladığı topraklarda.

Zalimle mazlumun savaşı insanlık tarihi kadar eski. Dün sürmüş, bugün sürüyor, gelecekte de sürecek. Değişen sadece zaman ve mekân. Kerbela katliamı, zalimle mazlumun, güçlü ile güçsüzün, haklı ile haksızın mücadelesini en iyi örnekleyecek olayların başında gelir.

Zalim ve mazlum...

Bu olayda, haksız olan Yezit, aynı zamanda güçlü ve zalimdir. Haklı olan İmam Hüseyin ise güçsüz ve dolayısıyla mazlumdur. Haklı ancak güçsüz olan Hüseyin, güç sahibi Yezit karşısında mağlup olacağını bilmesine karşın direnmeyi sürdürür.

İslamda biat denen halifenin soyla babadan oğula geçmesineydi itirazı İmam Hüseyin’in. Üstelik ağabeyi İmam Hasan’ın Muaviye ile yaptığı anlaşmanın kurallarına da aykırı olan bu durumu içine sindiremeyen İmam Hüseyin, haksız bulduğu Yezit’e biat etmeyeceğini ilan etmişti. Yezit’in her türlü vaadini elinin tersiyle iten Hüseyin, refah ve bolluk içinde bir yaşam yerine direnmeyi ve bunun doğal sonucu olarak ölümü seçti.

Keşmir’de Şii kadınlar, İmam Hüseyin’in yasını tutan erkekleri böyle izledi.

10 bine karşı 73 kişi

Hüseyin salt bir iktidar mücadelesi vermiş olsaydı, ölümü göze almaz, yaşayıp iktidarı ele geçirmenin yollarını arardı. Ama önünde sadece iki seçenek vardı. Ya biat edip onursuzca yaşayacak ya da aradaki güç dengesizliğine karşın onurluca direnip ölecekti. O, ikinci yolu seçti. Kerbela Çölü’nde on bin kişilik ordu karşısında savaşacak durumda olan sadece 73 kişi vardı. Oğlu İmam Zeynel Abidin, hasta olduğundan onun savaşmasına izin vermedi.

Kendisinden son kez biat etmesi istendi. Hüseyin, biat etmeyeceğini yineledi. Babası Hz. Ali’nin “Haksıza boyun eğenler yalnız haklarını değil aynı zamanda haysiyet ve şereflerini de yitirirler” sözünü ilke edinen İmam Hüseyin, canını verdi ama şerefini ve onurunu kurtardı.

Susuz bırakıldılar

Fırat ile İmam Hüseyin’in kafilesinin kaldığı çadırlar arasında Yezit’in ordusu barikat kurarak su almalarını engelledi. Yanı başlarında akan Fırat’tan akan sudan kurtlar kuşlar içerken İmam Hüseyin ve yanındakilere bir yudum su verilmedi. Oğullarının, kardeşlerinin ve yeğenlerinin katledilmesini izlemek zorunda kaldı. Sonunda da kendisinin başı gövdesinden ayrılarak mızrağa takılıp sokaklarda dolaştırıldı. Kerbela’da şehit olan peygamber ailesinin cesetleri atlara çiğnetildi. Çadırlar yağmalandı. Fırat’ın rengi Kerbela şehitlerinin kanıyla kızıla dönüştü.

Kerbela olayının üzerinden 1335 yıl geçmesine karşın Hüseyin mazlumluğun, Yezit ise zalimliğin sembolü olarak bugüne kadar yaşadı. Yezit, belki iktidarı ele geçirdi ama tarih boyunca lanetlendi. İmam Hüseyin ise hem iktidardan hem canından oldu ama adı ve anısı mazlumlara direnme gücü verdi.