BÜYÜK ayıplardan biri, insanı aptal yerine koymaktır.

Kendini yeryüzünün en akıllısı sanıp başkalarını akılsız sayarak.

Akılsızlar elbet her toplumda vardır, az ya da çok. Ama, bir toplum ne kadar okutulmamış, yoksul ve muhtaç bırakılmış olursa olsun, bütünüyle aptal yerine konursa orada öyle bir ortak duygu oluşur ki, herkes kendini aldatılmış hissetmeye başlar. Akıllı akılsız ayrımı kalkar, insanlar teker teker adam yerine konmamış gibi olurlar.

Niçin böyledir? Çünkü resmen ilan edilen, çok sık tekrarlanan, yerli yersiz her taraftan duyulsun ve inanılsın diye çok uğraşılan, uğrunda paralar harcanıp nefesler tüketilen yorumun telaşı öylesine yoğundur ki, onun gerisinde mutlaka bir gerçeğin saklanmakta olduğu inancı ister istemez kendiliğinden pekişen bir kuşkuya dönüşür.

Şimdi öyle bir hava var Türkiye’nin üzerinde.

Ortaya çıkan ayrıntıların gerçeği saklanamaz kılışı mı, iktidarın daha önceki davranışlarından ileri gelen bir güvensizlik mi, inandırılmak istenenin vurgulanışındaki abartma mı bunu yaratır?

Belki hepsi birden.

İnsanın kendini yönetenler konusunda böyle bir kuşkuya kapılması elbet ayıptır, ama bu kuşkuya yol açanların insanları aptal yerine koyarmışçasına fütursuz davranmaları da ayıp değil midir?

ABD başta olmak üzere Batılı bazı devletlerin Türkiye’yi Büyük Ortadoğu Projesi’nin parçası olarak kullanma niyetleri ve Kürtlerin yoğun olduğu toprakları önce Suriye’den sonra da Türkiye’den koparıp Barzani devletine ekleyerek bir Büyük Kürdistan kurma planının aşama aşama gerçekleştirilmek istendiği çok belli değil mi?

Bir yandan Kandil’in temizlenmesine kırmızı ışık yakanların öte yandan Suriye’yle kapışılmasına yeşil ışığı hep yanar tutuşlarının anlamı nedir? Ayıp derecesini aşıp günah kavramına uzanan bir yanı yok mu bu işin? Sevr ile haritadan silinmek istenirken acılı özverilerle Lozan sınırlarına tutunabilmiş bir ulustan hâlâ başkalarına toprak aktarmaya kalkışmak günah değildir de nedir?

Dindar insan yetiştirme peşinde koşan bir iktidar, hiç değilse bu günaha bulaşmaktan uzak durmalıdır.