AVRUPA Birliği’ne tam üye olabilmesine yönelik zaten aheste seyreden müzakerelerin büyük olasılıkla pek yakında askıya alınabileceğine ilişkin haberler son derecede düşündürücüdür. Brüksel’den İngiltere’nin ciddi gazetesi The Times’a sızdırılan söylentilere göre temel neden Ankara’nın otokratik bir yönetime kaymakta oluşuymuş. Bizde de aynı izlenim yok mu? Ana muhalefetin ve basının hafif eleştirileri bile Erdoğan’ı sinirlendirmekte ve Sayın Başbakan da üslubunu sertleştirerek ancak paniğe kapılmış diktatörlere özgü sözler sarf etmekte.
Böyle bir görüntü, Batılılara yakın geçmişin bazı rejimlerini hatırlatıp Türkiye konusundaki değerlendirmelerini de hep o ölçütlerle yapmalarına yol açıyor. Keşke birileri ona söylese de böyle bir tipikliğe doğru sürüklenmese.
Ne yazık ki şu sırada onun yarattığı izlenime bir de ülkenin hiç hoş olmayan manzarası ekleniyor: Ardı ardına ortaya çıkan yolsuzluk söylentileri, tükenmek bilmeyen suçlamalar, iftiralar ya da çirkin ihale haberleri, kayırmalar falan. Kısacası çürümekte olan bir toplum; bir yanda televizyonlarında ve radyolarında koyu dincilik programları yayımlanırken bir yandan da “vur patlasın çal oynasın” havaları. Bütün bunlar, mali durum başta olmak üzere ekonomide sağlıklı sayılabilecek tablonun olumlu yanlarını gölgeleyip Türkiye konusunda ne yaptığını tam bilmeyen, nereye yöneldiğini hiç kestiremeyen tuhaf bir dış görüntü yaratmakta
Hiç yakışıyor mu Cumhuriyet Türkiyesi’ne? Halkının dürüstlüğü, çalışkanlığı, özverili yaşamı bilinen, artık terörü, saçma sapan mezhep kavgası kalmamış bir ülkeye daha iyi bir izlenim yakışmaz mıydı? Planlı, programlı kalkınmasıyla, dengeli toplum yapısıyla, sağlam eğitimiyle, yüksek bilim düzeyi ve ileri teknolojisiyle mükemmel bir Türkiye kurabilseydik; burun kıvıracak, müzakereleri askıya almaya kalkışacak bir Avrupa olur muydu karşımızda?
Kendimize ettiğimiz haksızlık bize yapılan haksızlıklardan daha üzücü ve acıtıcı değil mi?