YOKSA, gaflet, rezalet, zillet gibi daha ağır bir sözcük mü seçilmeliydi? Hayır, olmaz, kutsal bir davanın şanına ve hele, Denktaş gibi anıt insanların anısına da yakışmaz. Ama kabul edin ki, Kıbrıs davasının hiçbir aşamasında böyle tuhaf bir durum hiç yaşanmamıştır: Ankara’daki iktidarın zorlamasıyla ve koca Türkiye Cumhuriyeti ile onun kanadı altında yaşayan Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin diplomatları aslında çoktan çözülmüş bir sorunun tartışması yeniden açılsın, kalkılan masaya yine oturulsun, havanda su dövülsün ve el âlem seyretsin diye Güney Kıbrıs Rum Yönetimi’ne yalvar yakar olunmaktalar.

Konunun hele şurası çok komik: Yıllar yılı Ankara’nın ve Lefkoşa kuzeyinin kapılarını aşındırarak bir araya gelinsin, görüşülsün, müzakere edilsin, biz de yardım ederiz çözüm bulunsun diye Türk tarafını sıkıştıranlar şimdi bu Anadolu rüzgârını tam aksine yorumlamakta ve “Aman Rumları sık boğaz etmeyin ve köşeye sıkıştırmayın” demekteler. Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri’nin özel temsilcisi Alexander Downer son gelişinde “Yunanistan ve Güney Kıbrıs ekonomik sıkıntı içindeyken çullanmak yanlış olur, bekleyin de biraz toparlanarak kendilerine gelsinler” demiş. Gözlemciler, “Gelecek yılbaşına kadar masaya oturulmaz” diyorlar.

“Aman ne güzel; karşı tarafın başı dertteyse kendinizi güçlü hisseder ve müzakerelerde üste çıkarsınız” demek mümkünken, bu ne tuhaf âlicenaplık ve cömertlik? Yoksa, Atlantik ötelerinden “bir an önce uzlaşın ve birleşin” talimatı mı var?

Şu aşamada, laf olsun diye “iki devletli çözüm” görüntüsü altında Rum çoğunluğun iradesi altına sokulmuş sözde “federatif” bir birleşme için didinmek ve sabırsızlanmak kadar yanlış bir tutum olamaz. KKTC’yi yaşatmak, planlı ve karma ekonomili bir devlet düzeni kurmak, Türk deniz ve hava kuvvetlerinin varlığını Ada çevresindeki doğal kaynak paylaşımında en etkili koz olarak teraziye koymak varken, başkalarınca tasarlanmış sahte çözümler peşinde koşmaya çalışmak çok yanlış ve safça bir dış politika değil midir?