Germanwings’in çakılışı bir Avrupa trajedisi oldu. Alp Dağları’nda kurbanların anısına yan yana gelen üç büyük Avrupa liderinin dumur halinde çekilen fotoğrafları, “trajedi”nin taşıdığı “Avrupa” markasını gözler önüne sermekteydi...
Gece yalnız kurtların indiği Alp Dağları yamaçlarında Merkel, Hollande ve Rajoy adeta bir mini G-3 zirvesi düzenlediler ve birlikte şaşkınlıklarını paylaştılar.
“Sarsılmaz” olduğu varsayılan bir Alman devinden geriye tanınmaz bir enkaz yığılmış; kırılmaz olduğu düşünülen “Alman kanatları”ndan tuz buz teneke parçacıkları kalmıştı.
Liderler, Avrupa’nın bu en gelişmiş ve en müreffeh köşesinde öncelikle gördüklerini hazmetmeye çalıştılar. Ardından da yaşananları...

‘Amoklauf’ ve Alman imajı
“Alp Dağları’nda sona eren” ölüm uçuşunu Merkel, yaşadığı şok nedeniyle “idrak sınırlarını aşan bir olay” olarak nitelendirdi.
149 yolcunun ölümüyle biten “Germanwings badiresini” Almanlar, bir “intihar” olarak adlandırmaktan kaçınıyor.
149 yolcu ve mürettebatı ölüme götüren pilot Andreas Lubitz’in cinneti için sık kullanılan sözcük “amoklauf”...
Uzakdoğu kökenli bir ifadeden üretilen bu deyim, “beklenmedik şiddet patlamaları”nı tanımlamak için kullanılıyormuş.
Lubitz’in kendini kokpite kilitleyip uçağı yavaşça dağlara çakması, “intihar/kamikaze” değil bir “amoklauf/şiddet” olayı olarak değerlendiriliyor.
Lubitz adıyla, “intihar”ın yan yana getirilmesi bile lanetli pilota çok görülüyor.
Almanların “ikinci pilot”tan bir “intihar” sözcüğünü bile sakınmalarının tek nedeni yalnız kurbanlar değil...
Lubitz “Almanya’nın imajına” da bir darbe indirdi. Hatırlanmak istemeyen birtakım eski gölgeleri harekete geçirdi.
Avrupa gazetelerinde Almanya’nın geçmişine atıfla örneğin “sadece bir Alman bu kertede metodik ve sistemli bir çakılışı düşünüp de hayata geçirebilirdi” şeklinde değerlendirmeler göze çarpıyor...
Pilotun bir çılgınlık anında doğrudan uçağı yere çakmayıp; “8 dakika boyunca” ölüm uçuşunun neredeyse tadını çıkararak usulca “iniş moduna” geçirmesi; “metodlu Alman cinnetine” bir örnek olarak gösteriliyor.

‘Yeniyetme’ pilotlar
“Germanwings”in karakutusunun ardından herkes 27 yaşındaki Andreas Lubitz’in beynindeki “karakutu”yu merak ediyor.
Lubitz’in çözülmeyecek “karakutu”su ötesinde, tasarruf önlemleri trajedinin sorumlusu olarak görülüyor.
“Pilot eğitimi” ve “formasyonuna”, eski önemin atfedilmediği örneğin ileri sürülen iddialar arasında.
Eskiden ikinci pilot mevkiinde oturmak için dahi, belli bir minimum uçuş saati tecrübesi gerekiyormuş.
Bu asgari uçuş sınırı “kriz Avrupa”sında kaldırılmış…
Piyasanın yeni şartları nedeniyle uzun deneyimli pilotlar emekliye ayrılırken henüz kendisini ispat etmemiş genç pilotlara hep daha fazla yer açılıyormuş…
“300 saatlik uçuş tecrübesine sahip biri bile şimdi artık ikinci pilot olabilir” deniyor.
Lubitz’in 600 küsur saat deneyimli bir “yeni pilot” olduğu hatırlatılıyor.
Tüm yönleriyle post-modern bir trajedi bu.
Her gün göklerde uçan milyonlarca insanın olmayacak güvenlik tedbirleriyle pestili çıkartılıyor…
Uçağa binerken icabında bir diş macununa dek el konuyor.
Derken kokpite “depresyon” geçirmiş bir “yeniyetme” pilot oturtuluyor.
Saç tokalarına dek icabında kontrol ediliyor.
Kafayı sıyırmış olması muhtemel bir pilot hesaba katılmıyor.
“İnsan faktörü” nasıl bu ölçüde savsaklanır? Nasıl hiç düşünülmez?
Kokpit bundan böyle artık bir daha asla “tek adam”a bırakılmayacakmış.
Demek aymak için illa bir dağa çarpmak gerekiyor!