Bakın şair ne yazmış...

Evet, o günlerde de hapishaneler vardı. Şairler, yazarlar vardı oralarda. En başta Nâzım Hikmet... Dahası da öyle çoktu ki, Rıfat Ilgaz, Aziz Nesin, H. İzzettin Dinamo, daha kimler kimler!..

Bugün daha mı çoklar? Niye bir ilgili çıkıp şu anda Türkiye cezaevlerinde yatmakta olan yazar, şair, aydınları yazmaz? Yazıyorlar mı hâlâ, yazacaklar mı?

Biri içlerinden coşmuş, söylemiş:

“Hastahanede

Veya

Hapishanede

Hayatını yazma

Sonunu bir merak eden çıkabilir.

Hastahanede her gece insan

Birkaç yaşam yitirebilir ya da yaşayabilir

Hapishanede ise her sabah.”

Özdemir Asaf’tı o şair. Benim sevgili arkadaşım... Hiç hapislere düşmedi, ama hastanelere çok!.. Sonra da çekti gitti.

***

On yıl yirmi yıl yatacak insanları düşündüm birden. Yargı kararlarında koskoca paşalara yirmi yıl ceza verdiler. Günleri say say say bitmez! Yirmi yıl bir ömür! Kırkında isen şimdi, altmışında serbest olacaksın! Neyin nesidir o özgürlük!.. Yaşama başlamak saati mi?

Bu yirmi yıllık cezaları gözü kapalı verenleri düşünüyorum. Bir suç varsa, neyse o suç bir insanın yirmi yıl kapatılmasına değer mi? Zaman nedir bilmez mi savcılar, yargıçlar? Kişi kendini o hapistekilerin yerine bir an bile koysa, biraz düşünse...

Bakıyorum, altmış yetmiş yaşındakilere de yirmi yıl vermişler. Daha doğrusu müebbet, ama indirmişler yirmiye!.. Eskiden idam vardı. Bir anda asılırdı kişi, biter giderdi! Daha mı iyi, daha mı kötü? Yıllar yılı hücrede olmak mı, yoksa çekip gitmek mi? Öyle bir soru ki, Shakespeare’in “Olmak mı olmamak mı” deyişi gibi...

Yıllarca hapislerde yatmış bir yazar tanımıştım. Anılarını da yazmıştı, hangisi yazmadı ki başına gelenlerin öyküsünü! Öyle çoklar ki!.. Kütüphaneler dolusudur bu cezaevinde yıllar geçirenlerin anlattıkları... Bir ders olsun diye mi, oysa benim çektiğim acı sana ders olmaz! Olacak sanırsın, boştur.

Özdemir Asaf ne demiş:

“Hastahanede her gece insan

Birkaç yaşam yitirebilir ya da yaşayabilir

Hapishanede ise her sabah...”