11 Mayıs 1920 önemli bir tarihtir.

Mustafa Kemal ve arkadaşları vatanı kurtarmaya çalıştıkları için idama mahkûm edildiler...
Günümüzde de aydınlar, askerler, generaller mahkeme kararı ile müebbet hapse mahkûm ediliyorlar. Adlarını sıralamak kolay değil, yüzlerce!..
Ne yapmışlar da bunca ağır bir suçlamayla karşılaşmışlar? Çağdaş uygarlığın gerektirdiği düşüncelerle yazmışlar, konuşmuşlar...
Zaman zaman ilkellikler ağır basar. Bunları iyilik olsun diye mi, yoksa daha beter olsun diye mi yaparlar? Ben, yıllar geçti bir türlü bu kişilerin özledikleri nedir, anlayamadım.
Ülkeyi gerilere doğru sürüklemek değilse nedir istedikleri!
İktidara kim gelmişse, son on yıldan sorumlu odur. Oysa onlar tam tersini düşünürler. Oturdukları koltuktan bir daha hiç kalkmayacaklarını sanırlar. Bu yüzden de yönettikleri toplumlarda gerçek huzur, gerçek barış bir türlü yerleşemez. Hep çalkantı, hep önce ben, hep ben kavgası...
Bütün bunları düşününce, 11 Mayıs 1920 tarihini hep anımsarım.
Bugün Cumhuriyetimizin doksanıncı kutlama törenini yaşıyor, yaşatıyoruz. Ama 11 Mayıs’ta saltanat hükümetinin aldığı idam kararlarını da unutmamalıyız. Boy boy insanlar meydanlarda asılırken, hakkında idam kararı alınmış bir askerin başlattığı savaşımı gün gün yaşayabilmeliyiz.
Geçen gün milletvekili Kamer Genç, AKP iktidarının kadın bakanına “Mustafa Kemal’in devrimi olmasaydı sen bugün bakan koltuğunda oturabilir miydin?” dedi. Aldığı yanıt ise çok ters!.. Demek o hanım bakanlığa havadan gelmiş oturmuş!.. Mustafa Kemal’lerin yepyeni yasalarını, girişimlerini unutmuş.
19 Mayıs bir öncüdür, bir habercidir. Bunu anlayan kaç kişiydi o günlerde? Ama bakıyorum şimdi de bazı şaşkınlar o günü küçümsemeye kalkıyorlar. Gereği gibi anılmasını, kutlanmasını, tüm ülkede bir bayram havası, sıcaklığı yaşanmasını istemiyorlar. Böyleleri varsın kendi dar kafalarının yürüyüşünde kendilerini harcasınlar. Olan olmuştur, biten bitmiştir. Mustafa Kemal’in 19 Mayıs’ı sıradağlar gibi capcanlı bir gerçek bayram... Öncü bayram!..