\n\n\n

İktidar partisi seçim beyannamesinde diyor ki; “Hedef 2023”; doğrusu insanı etkileyen bir slogan. 100’üncü yılımızda, o efsanevi 1923 ruhuyla ülkeyi yeniden sarmalamak, kimi memnun etmez ki?

Ama şu “gidişat”ın 100’üncü yıla dek sürdüğü varsayıldığında; aynı ruhtan eser kalabilir mi?

Sevgili şairimiz Ataol Behramoğlu’nun “Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey Var” (Epsilon Yayınları-2008) kitabındaki “Türkiye, Üzgün Yurdum Güzel Yurdum” şiirini anımsıyorum;

“Türkiye, üzgün yurdum, güzel yurdum, / Harlı bir ateş gibi derinde yanan / Haramilerin elinde bunalan...”

2023’te üzgün yüzün gülecek mi; harlı ateşin sönecek; haramilerin egemenliği yerine 1923’ün yurtseverliği gelecek mi?

Ülke pazarlanıyor

Önce şu yapılacakların güvencesi sayılan “yapılan”lara bakalım; özelleştirme için başlangıçta denilmişti ki: “Devletin çalıştıramadığı işletmeler özel sektöre emanet edilerek kâr etmeleri sağlanacak.”

O işletmelerin çoğu, Cumhuriyetin özverili ulusal kalkınma projeleri değiller miydi? Şimdi ne Etibank kaldı, ne Sümerbank, ne Petkim, ne Erdemir ne de diğerleri... Osmanlı Bankası’nı bile “genç” bir bankanın elinde “müze”leştirdiler; TEKEL artık yok; sayısız Cumhuriyet fabrikası tarihe gömüldü.

Dahası, “kendi evlatları” olan İDO’yu bile sattılar; çünkü o da Cumhuriyetin “kamu hizmeti” anlayışıyla serpilip gelişmişti; belli ki hazmedemediler, en delikanlı çağında elden çıkardılar.

Şimdilerde sırada “arsa”ları uğruna göz konulan tarihi okullarımız, Cumhuriyetin özenli mimarileriyle kentlerimizi bezeyen kamu binalarımız ve tarımda kalkınmanın önderleri olan devlet çiftliklerimiz ve hatta Atatürk Orman Çiftliği bile var…

Böylesi “pazarlamacı” bir özeleştirme politikasıyla 100’üncü yıla vardığımızda, elimizde Cumhuriyet kalabilir mi; ya da kalanın adına şöyle yürekten “Cumhuriyet” denebilir mi?

Üretim yerine rant

Aynı satış furyasının “imar oyunları”na bakarsak durum daha da vahim görünüyor; çünkü kamu işletmeleri özel sektörle işler hale getirilmesi için değil, o emek ve alın teri kokan tesislerin arazilerine satılık gayrimenkuller inşa edilmek için pazarlanıyorlar.

Üstelik bunu yapabilmek için Cumhuriyetin “planlama kültürü”nü de terk ettiler; kamu tesislerinin “imar durumları”nı satışa yönelik değiştirerek, kentlerin yapılaşma dengelerini altüst ediyorlar. Başta TOKİ olmak üzere, toplumun arazilerini teslim ettikleri kamu kuruluşlarının “emlak pazarı”na hizmet etmelerine “kalkınma”(!) diyebiliyorlar...

Ulusal kaynaklarımıza böylesine bir aymazlıkla 2023 karşılanırsa, 100’üncü yılı kutlanan Cumhuriyet mi; yoksa Cumhuriyet değerlerinin tümüyle elden çıkarılması mı olacaktır?

Örneklere nasıl devam etmeli bilemiyorum; çarşılarımızda “Türkçe” işyeri tabelasını artık ara ki bulasın... Akarsularımız HES işgalinde; antik kentlerimiz baraj suları altında kalmaya başladı; Hasankeyf gitti gider... Efsanevi dağlarımız maden ruhsatlarıyla kapış kapış; yaylalarda “AB’nin siparişi” çimento fabrikaları, göl kenarlarında “ABD siparişi” fabrikalar özel yasalarla kuruluyor; kıyıları talan planları ardı ardına yürürlükte; 2B işgalcileri tapuyla ödüllendirilecek...

Söyler misiniz; “hedef 2023” bütün bunların “tamamlanması” anlamındaysa, geriye “ülke” kalacak mı ki Cumhuriyetin de 100’üncü yılı kutlanıversin?

Ataol Behramoğlu şiirini şöyle noktalamış:

“Türkiye, üzgün yurdum, güzel yurdum / Zinciri altında kımıldayan / Bitecek sanıldığı yerde başlayan...”

(Bugün 20.30’da Ulusal Kanal’daki İmar Dosyası’nda, Prof. Dr. İsmail Duman’la 2023’e “esenlikli kavuşma”nın koşullarını ele alıyoruz.”